Z Wielkim Postem kojarzy mi się obraz Pana Jezusa na pustyni, gdy szatan kusi Go, ukazując bogactwa całego świata i obiecując je w zamian za gest poddania. Oczywiście Jezus znosi mężnie te kuszenia i nie poddaje się. Nawet pomimo tego, że jest też człowiekiem, a nie tylko Bogiem. Gdy na Jego miejscu znajdzie się zwykły człowiek sprawa wygląda dużo prościej i taki osobnik, kuszony przez szatana, często daje się namówić, zresztą przeważnie usprawiedliwiając się, że jest tylko człowiekiem. Znane jest przecież powiedzenie, że każdy ma swoją cenę.
A ten, kto uległ diabłu, przeważnie brnie dalej, bo do dobrobytu łatwo się przyzwyczaić, zaś życie pełne przyjemności to niekończący się raj na ziemi. I tak to leci – od małego ustępstwa, po taplanie się w błocie po same pachy.
Na początku łatwiej jest zawrócić. Jeszcze człowiek nie narobił sobie biedy, jeszcze można przeprosić, naprawić, zaklajstrować. Twarze ludzi, którzy uwierzyli szatanowi nie promienieją jednak spokojem i pięknem, choćby były najstaranniej zrewitalizowane.
Pan Bóg podtyka mu różnych dobrych ludzi, czasem potrząśnie jakąś biedą, bywa że Anioł Stróż wysyła ostrzeżenia. Ale te wszystkie znaki nie są rozpoznawane jako przestrogi, lecz jako przeszkody do szczęścia.
Aż powstaje jakiś maleńki wyłom, zaczyna dochodzić świeże powietrze, wiaterek Ducha Świętego dmucha w nos i zaczyna się proces zdrowienia. Każdy nawrócony to przeżył i stał się nowym człowiekiem.
A przecież wystarczy tylko jeden odważny krok ku kratkom konfesjonału, by do nich dołączyć. I to wcale nie wymaga wielkiego heroizmu ale tylko odrobinę determinacji i pokory.
Photo by Annie Spratt on Unsplash
Leave a Reply