Oślica Balaama (330)

Całkiem niedawno wyruszyłem na pielgrzymkę na Jasną Górę. Z maturzystami. Podczas podróży tradycyjnie czytałem jeden z tomów tynieckiej serii „Z tradycji mniszej”, małą książeczkę, której autorką jest francuska mniszka, żyjąca w XVII wieku, Matka Mechtylda. A właściwie – Katarzyna Mechtylda de Bar. Benedyktynka od Nieustającej Adoracji Najświętszego Sakramentu. U nas Siostry znane są jako sakramentki. Jeszcze nie wiedziałem, że inna benedyktynka, Siostra Małgorzata Borkowska, „popełniła” swoją „Oślicę Balaama”. Wkrótce okazało się, że Uparte Benedyktynki chodzą parami…

Czegóż to możemy dowiedzieć się od Matki Mechtyldy? Tak wiele jest niesamowitych nauk Matki od Najświętszego Sakramentu, że aż zapiera dech w piersi. Wybieram na chybił trafił trzy:

1. O tym, w jaki sposób (nie) czytać Pisma świętego: „Mało jest dusz czytających po chrześcijańsku, dużo natomiast filozofujących i pełnych ciekawości”.
2. O Duchu Świętym: „Mieszka tylko w sercach pokornych”.
3. O tym, że najważniejszy jest Bóg: „Biedna dusza, która nie trwa w Bogu przez łaskę i miłość. Nic poza Bogiem, moje dziecko, nic poza Bogiem, a pokój twej duszy będzie wieczny. Odwagi!”

I jeszcze jedno: w Polsce Siostry Benedyktynki trwają na nieustannej adoracji od 330 lat…! Po dwóch miesiącach podróży przybyły z Paryża do Warszawy na zaproszenie królowej Marysieńki. Wróć! Na zaproszenie królowej Marii Kazimiery, która jako wotum za zwycięstwo króla Jana III pod Wiedniem ślubowała, że sprowadzi Benedyktynki od Wieczystej Adoracji. I dlatego od 1 stycznia 1688 roku w Warszawie – adoracja! Ponieważ nic poza Bogiem!

Katarzyna Mechtylda de Bar, Eucharystia, moja miłość, Tyniec Wydawnictwo Benedyktynów, Kraków 2012, ss. 176.