Biografii świętych nie piszą święci, tylko ludzie. A nie jest łatwo człowiekowi przedstawić owo specyficzne przenikanie się świata realnego z mistycznym, jakie dokonuje się w żywotach świętych. Tym bardziej trzeba docenić odwagę tych, którzy takie próby podejmują.
Dziś chciałbym przypomnieć biografię Sekretarki – czyli książkę Pani Ewy K. Czaczkowskiej „Siostra Faustyna. Biografia świętej”. Bo wiadomo, że Siostrę Faustynę nazywa się Sekretarką Bożego Miłosierdzia. Książki tego typu, każda na swój sposób, próbują zmierzyć się – najpierw z człowieczeństwem Boga, a czasem – ze świętością człowieka.
Gdy więc zabrałam się do czytania biografii św. Faustyny, byłam mocno sceptyczna, a już szczególnie gdy natrafiłam na zdania takie jak o „ludowym sposobie przeżywania wiary” przez rodziców przyszłej świętej, lub że Łódź była „miastem wielkich kontrastów społecznych, beznadziejnej nędzy i ogromnych fortun właścicieli fabryk”. Bo zapachniało mi to lekcjami historii z mojej już bardzo dalekiej młodości.
Patrząc dzisiejszymi oczami, jak święta Faustyna przechodziła lekkim krokiem przez historię naszej Polskiej Ziemi – a dzięki dołączonym mapom możemy stwierdzić, jak dokładnie przemierzyła naszą Ojczyznę w ówczesnych granicach, to tak jakby trochę brała ją w swoje posiadanie. A pośrednio – powierzała przecież opiece Bożego Miłosierdzia.
Mamy także więc, na koniec, bogatą dokumentację rozwoju kultu Miłosierdzia Bożego na całym świecie, gdzie najważniejszych sanktuariów, na wszystkich kontynentach, było już 48, w chwili pisania książki, a na mapie Polski było ich 23. To jest ten optymistyczny wniosek – trzeba będzie jeszcze dopisywać do tej biografii kolejne aneksy, bo nikt nie przyzna, że to już ostatnie słowo Bożego Miłosierdzia, nieprawdaż?
„Kochane Życie”, Familijna Jedynka, pr. I PR
Leave a Reply