Wiara

Święci na każdy dzień Adwentu – 14 grudnia

św. Wenancjusz Fortunat

535-605/7r

biskup

Urodził się około 535 r. niedaleko Treviso (płn. Włochy). Studiował w Rawennie retorykę i gramatykę i tam zapewne zasmakował w poezji, zwłaszcza w Wergiliuszu. Spełniając ślub złożony w czasie choroby oczu, wybrał się następnie do grobu św Marcina w Tours. Ponieważ jednak lubił podróżować, udał się tam drogą okrężną przez Noricum i w górę Dunaju, przez Szwabię, Metz itd. Jakiś czas przebywał na dworze Merowingów, gdzie stał się niemal nadwornym poetą. Wszędzie zresztą, gdzie przebywał, układał i rozdawał swe okolicznościowe poezje, sypiąc wymyślnymi wierszowanymi komplementami. Był też potem w Paryżu, w Reims, w Tours (modli się przy grobie św. Marcina, któremu poświęca poemat), gdzie zaprzyjaźnił się ze św Grzegorzem. Najdłużej zatrzymał się w Poitiers, gdzie spotkał św Radegundę. Jej życie jest nieszczęśliwe gdyż najpierw zostaje pod przymusem wydana za mąż za Chlotariusza I, który później zleca zabicie jej brata, aż wreszcie odchodzi od męża. W Poitiers  Radegunda wraz z przybraną córką Agnieszką zakłada klasztor. Wenancjusz stał się jej sekretarzem, poniekąd także kierownikiem duchownym zakonnic, przede wszystkim jednak urozmaicał domownikom życie swoimi wierszykami, układanymi przy przeróżnych okazjach. Jednym z nich, chwalącym antałek wina otrzymany od Radegundy, zgorszyło się po upływie wieków jakieś antyalkoholowe pismo francuskie.

Warto jednak pamiętać, że Wenancjusz oprócz takich okolicznościowych wierszyków tworzył rzeczy wyróżniające się głębią myśli i pobożności. Jego hymny, zwłaszcza o Krzyżu św.:Vexilla Regis prodeunt (Sztandary Króla wznoszą się), Pange, lingua, glorisi praelium certaminis (Wysławiaj, języku, chwałę walki Chrystusa) napisany po tym jak św. Ranegunda otrzymała cząstkę Krzyża Pańskiego od cesarza wschodni-rzymskiego Justyna II, oraz pieśń Tantum Ergo Sacramentum (Przed tak wielkim Sakramentem) weszły na stałe do liturgii kościelnej i wyraźnie ją wzbogaciły. Jemu też przypisuje się autorstwo dwóch hymnów ku czci Matki Bożej, także zachowanych w liturgii dzisiejszej: Quem terra, pontus, aethera (Którego ziemia, morze i przestworza) i Ave Maris stella (Witaj Gwiazdo morza). Dominującymi tematami jego poezji religijnej są: kult krzyża, pobożność maryjna, sens śmierci, przewodnictwo  duchowe wiernych.  Wenancjusz zasłużył się także obszerną twórczością prozatorską. Napisał Wykład modlitwy Pańskiej, Wykład składu apostolskiego i Miscellanea (Mieszaniny) oraz wiele Żywotów świętych (Marcelego, Albina, Seweryna, Hermana, Paterna, Hilarego i Radegundy). Jeśli dodamy do tego wierszowaną przeróbkę Żywota św Marcina napisanego przez Sulpicjusza Sewera, możemy go uznać za czołowego (po Grzegorzu z Tours) hagiografa tamtych czasów.

Dość późno, i to za namową św. Radegundy, Wenancjusz przyjął święcenia kapłańskie, a w r. 595 został biskupem Poitiers. W latach 595-597 staje się wpływową postacią w Galii rozdzieranej wojnami między królestwami i rodzinnymi rzeziami. Jego dzieło poety chrześcijańskiego, inspirowane szczerą pobożnością, a  także czułość zawarta w niektórych jego wierszach są wyjątkowym świadectwem humanizmu i wiary w barbarzyńskim świecie tamtych czasów. Wenancjusz Fortunat umiera w opinii świętości w dniu 14 grudnia ok 605/7 r. i pod tym też dniem wpisano go do niektórych martyrologiów oraz lokalnych mszałów. „Świętym i błogosławionym” nazywa go inskrypcja na jego grobie w Poitiers. Ułożył ją ok 785r. Paweł Diakon, historyk Longobardów, przyzywając wstawiennictwa biskupa Wenancjusza. Kult ten nie rozprzestrzenił się zbytnio w Kościele, toteż z czasem tu i ówdzie zaczęto Fortunata mylić z innymi Wenancjuszami lub powątpiewać, czy poeta, określany przez niektórych jako wesoły trubadur, mógł się dostać na ołtarze. A jednak wczesna, pierwotna cześć, aprobowana przez Kościoły Galii, jest rzeczą niewątpliwą, dowodnie stwierdzoną.

Imię = łowca, myśliwy, polujący (łac.)

Patron: poeci

Żródła:

[1] http://www.wikalim.republika.pl

[2] „Wielka encyklopedia świętych – Święci na każdy dzień”, tom X

[3] „Święci na każdy dzień” ks. Wincenty Zaleski SBD, Warszawa 1989

[4] Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej, tom I rok 2012

Foto: https://hu.wikipedia.org/wiki/Venantius_Fortunatus

O autorze

Iga Stolar-Łypczak

Żona. Matka. Familistka. Studia UKSW i KID. Założycielka klubu "Karmelowe dzieci". Poza duchowością karmelitańska interesuje się angelologia i nauką o czyśćcu. Wielbicielka kuchni włoskiej, bezglutenowej i własnych wypieków. Uwielbia czytać. Ma słabość do mantylek, kawy, czarnej herbaty i rodzin wielodzietnych.

Leave a Reply

%d bloggers like this: