św. Lucjusz, eremita
II w. [?]
Legendarne opowiadanie z II w. Mówi o „Lucjuszu, królu Brytów”, który przyjął chrześcijaństwo wraz z całym swym ludem już w II w., a następnie poniósł męczeństwo. Ta fantazyjna opowieść została następnie podjęta kilka wieków później, nabierając szczególnych rysów. Powiedziano wówczas, że Lucjusza nawrócił na wiarę Chrystusową sam Tymoteusz, pierwszy z uczniów św. Pawła. Władca włączył się potem w dzieło misyjne, szerząc chrześcijaństwo w Recji, dawnej prowincji rzymskiej między Alpami Trydenckimi a Dunajem. Mówiąc ściślej, w części tego terytorium, odpowiadającej fragmentowi dzisiejszej Szwajcarii i płaskowyżów bawarskich. Według tejże legendy miał on ponieść męczeństwo 3 grudnia nieokreślonego roku.
Historia „króla Lucjusza” jest całkowicie wytworem fantazji. Ale na temat św. Lucjusza lub Sankt Luzi zachowały się do czasów współczesnych niepodważane świadectwa. Poczynając od noszącego jego imię kościoła, który został zbudowany w pierwszej połowie VIII w. właśnie w starożytnej Recji, dokładnie w Chur, stolicy szwajcarskiego kantonu Gryzonii, a dawniej ważnym ośrodku administracyjnym w epoce rzymskiej. Później także inne kościoły zostały mu poświęcone na całym tym obszarze.
Lucjusz nie był królem Brytów, ale był ewangelizatorem na ziemiach starożytnej Recji rzymskiej. Z Bibliotheca Sanctorum dowiadujemy się, że niedawno przeprowadzone badania wykazały, iż święty żył jako pustelnik w Luziensteig, w kantonie Gryzonii. Katedra w Chur przechowuje relikwiarz św. Lucjusza datowany na 1252r., a w wielu innych miejscach tego terytorium znajdują się inne świadectwa, które potwierdzają szerzenie się jego kultu już w VIII w.
Po raz pierwszy jego szczątki zostały wystawione w ówczesnym kościele św. Andrzeja w Chur zbudowanym nad grobem Świętego (późniejsze benedyktyńskie opactwo, obecnie seminarium duchowne), który po nawróceniu się wiernych ok. 800 roku został przemianowany ku czci Świętego (Monastic Church of St. Lucius). Do dzisiaj zachował się pierścień znaleziony w krypcie. Jego relikwie przechowywane były w kościele do XVI wieku, skąd zostały przeniesione do miejscowej katedry w czasie schizmy XVI wieku.
Możliwe jest, że Lucjusz zmarł jako pustelnik w jaskini, w górach koło Chur, nazwanych jego imieniem. Wspomina się również o jego rzekomej śmierci męczeńskiej. Jako biskup Chur mógł przebywać w Luziensteig (St. Luzisteig Pass), położonym w Alpach (obecnie w dystrykcie Landquart), gdzie rozwścieczony tłum pogan wrzucił Lucjusza do studni chcąc go ukamienować, ale ten został uratowany przez wiernych.
Patron: Gryzonii i diecezji w Chur.
Imię = świetlisty, jaśniejący (łac)
Atrybut: pastorał, palma czasem też berło i korona oraz niedźwiedź i wół.
Legenda głosi bowiem, że przy pracy polowej Lucjusz zastąpił jednego z dwu wołów ciągnących pług, po tym, jak jednego z nich zagryzł niedźwiedź.
Źródła: [1] „Wielka encyklopedia świętych – Święci na każdy dzień”, tom X,
[2] http://pl.wikipedia.org/wiki/Lucjusz_z_Chur
http://www.flickriver.com/photos/22274117@N08/sets/72157624143204729/
Leave a Reply