Kultura i sztuka

Świętej pamięci poezja?

Komu możemy przypisać zaszczytne miano poety? Odpowiedź na to pytanie zdaje się być oczywista. Poeta to człowiek wybitny, piszący utwory, które współtworzą kanon literatury. Świat nie jest jednak strukturą opartą na prostych definicjach. Świat to różnorodność, odmienne poglądy, sprzeczne racje, kontrasty… Życie jest więc bardzo skomplikowanym systemem zależności. Z tego względu na jedno zagadnienie można spojrzeć z kilku perspektyw. Kim jest poeta? W jakiej jeszcze płaszczyźnie możemy odczytać znaczenie tego słowa?

Otóż twórcą literackim może być każdy człowiek. Nawet ten, który nigdy nie trzymał w dłoni wiecznego pióra. Poezję można napisać życiem, uczynkami, gestami… Każdy dźwiga bagaż doświadczeń, składający się na kompozycję swoistego wiersza. Poetą możemy nazwać człowieka, który powszechnie uważany jest za złoczyńcę. Poetą określimy też jednostkę, która zadziwia innych swoją dobrocią. Roczne dziecko jest „debiutującym” twórcą literackim. Staruszka natomiast pisze ostatni wers swojego utworu. Na świecie nie znajdziemy dwóch takich samych osób. Zawsze różnimy się od siebie: wyglądem, pragnieniami, systemem wartości. Mimo to każdy może być poetą.

Pisze o tym Tadeusz Różewicz w swoim wierszu „Kto jest poetą”. W kolejnych strofach zestawia ze sobą na zasadzie kontrastu różne typy ludzkie. Pozwala to na podkreślenie faktu, że istotnie każdy z nas jest poetą. „Poetą jest ten który pisze wiersze i ten który wierszy nie pisze”. Podążając tropem Różewicza możemy więc stwierdzić, iż poeta to bardzo szerokie pojęcie. Czy może być jednak inaczej? Ten wyraz określa przecież ponad siedem miliardów ludzi. Każde inne słowo będzie właściwe tylko dla określonej grupy osób. Strażakiem nazwiemy człowieka, który gasi pożary. Fotograf to ten, który robi zdjęcia. A poetą jest ten, kto pisze swoim życiem. Od autora zależy, jaki charakter ma jego poezja. Wiadomo, jaki autor – takie dzieło. Każdy człowiek jest właśnie takim autorem, kreującym oryginalne, wielkie, życiowe dzieło. Czasem zamieniamy głębokie metafory na niewyszukane epitety, obrażające drugiego człowieka. Zdarza się, że nasza poezja to tylko wyliczenia i nieskładne opisy, w których brak miejsca na głębszą refleksję. A może tworzony przez nas wiersz opiera się na anaforach – ciągłym powtarzaniu tych samych błędów? Skoro każdy jest poetą, więc pisząc nasz wiersz skupiajmy się na jego treści, a nie na urozmaicaniu utworu wyrazami dźwiękonaśladowczymi, które tylko imitują wielkie czyny. Wszak jedynie poezja jest królestwem nieśmiertelności. Niechaj nasza poezja życia będzie… poetycka, abyśmy z łagodnym uśmiechem przyjęli gromki okrzyk, który usłyszymy na mecie: Umarł poeta – niech żyje Poezja!

Foto: c.art/Flickr/CC BY-SA 2.0

O autorze

Magdalena Bukowska

Interesuje się biologią, szczególnie anatomią człowieka; lubi czytać książki i próbuje tworzyć własne wiersze; jej pasją są podróże, najbardziej lubi spędzać czas w polskich górach; lubi aktywny tryb życia i sporty zespołowe.

Leave a Reply

%d bloggers like this: