Relacje

Szukając nadziei

Chociaż nadziei trzeba szukać przede wszystkim w samym sobie, to jednak nie zrodzi się ona i nie przetrwa trudnych chwil, kiedy wokół nie będzie osób mocnych nadzieją. Należy o nią dbać, patrzeć z troską, jak kiełkuje, dokarmiać, kiedy się rozwija. Kiedy jednak zaczyna się chwiać, warto rozejrzeć się i patrzeć na tych, którzy nią żyją, budować się ich postawą. Pomóc może nawet dobra historia z happy endem, pozytywna książka lub film, w którym zwycięża miłość, dobro i uczciwość. I chociaż zabiegi te mają wiele stron pozytywnych, to jednak prawdziwa nadzieja wyrasta ze spotkania z drugą osobą. Nadzieja nie jest samotnikiem. Aby zakiełkowała i rozkwitła, potrzebuje kogoś drugiego. Jest to konieczny warunek. Bez obecności ludzi dobrych i wiarygodnych, osób o otwartym i szczerym sercu, wolnych od podejrzliwości i dwuznaczności, którzy nie szukają wyłącznie swojego interesu, ale gotowi są dzielić się tym, co posiadają, wybaczać krzywdy, nie pamiętać o przykrościach, ufnie i z optymizmem spoglądać w przyszłość – moja nadzieja może doznawać wielu pokus. Łatwo może się poddać.

Kto wierzy w Bożą miłość i ufa w Jego opiekę, potrzebuje jeszcze konkretów. Są one konieczne do pełni. Kiedy ktoś nie doświadcza miłości od innych, kiedy nie spotyka się z przebaczeniem i nie jest akceptowany, jego wiara w miłosiernego Boga zostaje wystawiona na ciężką próbę. Człowiek zastanawia się, czy ją pogłębiać, czy raczej z niej zrezygnować, ponieważ kieruje się w stronę ludzkich pewności. Tam, gdzie ludzie rozmawiają ze sobą, pomagają sobie, są dla siebie życzliwi i gotowi się wspierać, nadzieja wzrasta. Niesiony na barkach nadziei, człowiek jest gotów sięgać daleko poza doświadczane obecnie trudności, daleko poza to, co zdaje się stanowić aktualne zagrożenie.

Foto: pixabay

O autorze

O. Zdzisław J. Kijas

Franciszkanin konwentualny, profesor nauk teologicznych, relator Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, członek Komisji Ekspertów Kongregacji Edukacji Katolickiej ds. Procesu Bolońskiego, członek Papieskiej Komisji ds. Medjugorje, sekretarz Papieskiej Akademii Niepokalanej (Watykan), profesor Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II, przewodniczący Międzynarodowego Towarzystwa Naukowego Fides et Ratio, od 1997 r. członek Zespołu Kościoła Rzymskokatolickiego do dialogu z Kościołem Polskokatolickim; były rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego św. Bonawneutry-Seraphicum (Rzym), wykładowca Uniwersytetu Ca’ Foscari (Wenecja), autor wielu pozycji naukowych tłumaczony na włoski, hiszpański, angielski.

Leave a Reply

%d bloggers like this: