W jednej ze scen filmu „Bodo” bohater strudzony wędrówką po lokalach, wraz z towarzyszką tych nocnych hulanek powraca wreszcie nad razem do domu, by zregenerować siły, jak mniemam. Tymczasem niespodziewanie zastaje w mieszkaniu swoją mamę, która właśnie powróciła z podróży. Panienkę więc wysyła do pokoiku na odespanie (bo wtedy obowiązywały takie formy) , a sam pozostaje przy mamie, na kanapce, a że jest bardzo zmęczony, to pochyla się, pochyla, pochyla, aż zasypia złożywszy głowę na jej kolanach. Taki dorosły chłop, a jednak mu najlepiej właśnie tutaj, na tych maminych kolanach. O czym zresztą świadczy jego mina, mina absolutnie szczęśliwego dziecięcia. Jeszcze ją mam w pamięci….
Ach, mama! To nie tylko Matka, ale i – właśnie Mama, ale także Mamusia, Mamulka, Mateczka. Matuleńka, Mamuśka, Mamcia, Mamunia. Mamuś, Mateńka, Matuchna, Mamuleczka, Mamulka, Mamula, i jeszcze wiele innych Jej imion. Pierwszy wyraz człowieka jaki wypowiada to najczęściej – mama. Ale bywa że i – ostatni… Gdy umiera ojciec, stajemy się półsierotami. Gdy mama – to sierotami.
Jakże jej brak gdy człowiek jest już dorosły. Nie ma komu zadbać o jego zdrowie, żeby na czas poszedł do dentysty, żeby zrobił badania kontrolne, żeby się nie przejadł ani nie.. przemarzł. Pogłaszcze po głowie gdy jest strapiony, przytuli gdy życie daje kolejnego kopa, pobiegnie z żółtym szalikiem za nim aż na ulicę. I w takich momentach przypominamy sobie jak niegdyś ciążyła nam ta jej troskliwa opieka, a teraz tak bardzo nam jej brakuje że czasami aż chce się wyć!
Photo credit: National Media Museum via Source / No known copyright restrictions
Leave a Reply