Tradycyjnie maturzyści z kieleckiego Nazaretu wydali Księgę Absolwentów. Po trzech latach zmagań ze Smokiem Edukacyjnym i Smogiem Pedagogicznym opuszczają mury szkoły, w której… No właśnie! W której wiele rozmaitych chwil przyszło im przeżyć. Wśród dziesiątek zdjęć i tekstów Księgi Absolwentów pojawiają się oczywiście – wzbudzając właściwe sobie zainteresowanie – wypisy z zeszytów uczniowskich. A właściwie fragmenty różnych zabawnych sytuacji z zajęć lekcyjnych. Gafy, nieporozumienia, ignorancje i olśnienia. W roli głównej duet Uczeń & Nauczyciel.
Czytając te mrożące krew w żyłach zapiski pomyślałem: „Jak wyglądałaby podobna księga, Księga Absolwentów, pisana i napisana przez Ciało Pedagogiczne?” Co nauczyciele napisaliby o Absolwentach? O ich… gafach, ignorancjach i olśnieniach! O przemianie Gąsienicy Ilonki w Motyla Hildegardę!
Oto siedli do swoich kajetów i piszą. Zawzięcie, zapamiętale, jakby od tego zależał los świata. Tak, tak, od tego właśnie zależy los świata – od wychowania młodych ludzi zależy los naszego świata. Siadam i ja, i zaczynam. Piszę… O Pinkfloydowych Arkadiach i o Wojowniczych Szachistach, którzy jadąc na Rowerze trenują Karate. O Dyktator(k)ach Mody i o Naszych Śpiewaczkach Operowych. O Fenomenalnej Fenomenologii Husserla inspirującej Herberta i o Jasnych Spojrzeniach Teofana Przyjaciela w podróży na Jasną Górę. O Arnikach, Grzegorzach, Ingach, Maciejach, Olach, Patrykach i Zuzannach. I jeszcze o Mikołajach, których ze zdumieniem odkryliśmy w szóstym rozdziale Ewangelii Janowej. I o tych, którzy zakochali się w Tajemnicy szczęścia świętej Brygidy Szwedzkiej. I o Psalmie „Czecim”, który odszedł cichutko do lamusa. A mieliśmy popłynąć z nim do Nowej Zelandii…
Tak piszę sobie, słuchając Cudnej Gry Anny Wiktorii Es, o wielkiej tajemnicy życia. O Wielkiej Tajemnicy… I jeszcze o tym, że wiele można się nauczyć, ucząc. Może nawet najwięcej. Coś jeszcze…? Między już a jeszcze… pomiędzy nic a zawsze (Kochaj za nic, przebaczaj zawsze!) jest ten deszczowy piątek, ten przedostatni piątkowy spektakl. Piątkowe spotkanie o cnotach nazaretańskich, o prostocie, pokorze, pracowitości i pobożności, które zmieniają nasze życie w piękną przygodę. W pasjonującą przygodę. W sakrament.
W ten deszczowy piątek, gdy wszyscy z przerażeniem w oczach szukali parasola i ostatniej suchej nitki, Wy z nazaretańskim spokojem rzuciliście: „Deszcz! Jaki deszcz…? To tylko perły spadają z nieba, by przemienić się w gwiazdy!”
Ach, nasze ukochane Perły, nie dajcie się światu…
https://www.youtube.com/watch?v=3NiUuGp7DAg
Jan Vermeer, Dziewczyna z perłą (1665)
Leave a Reply