O asertywności

Kobiety zwykle potrafią być bardziej empatyczne niż mężczyźni, czyli z większą łatwością wczuwają się w myśli, przeżycia i potrzeby innych osób. Z kolei mężczyźni bywają bardziej asertywni. Oznacza to, że łatwiej im mówić wprost, otwarcie i stanowczo o sobie, o własnych przekonaniach, potrzebach czy pragnieniach.

TRUDNOŚCI
Najczęściej trudności z asertywnością przeżywają kobiety w kontakcie z mężczyznami: ojcami, mężami, synami, braćmi czy kolegami w pracy zawodowej. Jedną z przyczyn tych trudności jest błędne przekonanie niektórych kobiet, że mężczyźni rozumieją je bez słów i że jeśli nie respektują ich potrzeb, to wyłącznie ze złej woli lub dlatego, że zbyt mało kochają.

Drugą przyczyną problemów kobiet z asertywnością jest błędne przekonanie, że mówienie wprost o sobie, o własnych potrzebach czy oczekiwaniach to przejaw nadmiernej koncentracji na sobie, arogancji czy wręcz egoizmu. Jeszcze jedną przyczyną problemów z otwartym mówieniem na własny temat jest przekonanie niektórych kobiet, że dla innych ludzi jest obojętne to, co się w nich dzieje.

SKUTKI
Trudności z asertywnością mogą wpływać negatywnie zwłaszcza na relacje między osobami z najbliższej rodziny. Wiele kobiet ma poważne trudności, by otwarcie powiedzieć mężom o tym, że czują się przez nich zbyt mało kochane czy że są rozczarowane ich postawą. W konsekwencji mąż może wyciągnąć błędny wniosek, że jego zachowanie odpowiada żonie, skoro ona nie zwraca mu uwagi. Jeśli jakiejś kobiecie trudno wprost powiedzieć o tym, co ją niepokoi czy rani w zachowaniu innych osób, to te osoby nie tylko nie korygują swoich zachowań, lecz przeciwnie – postępują w sposób, który coraz bardziej tę kobietę boli. Podobnie jeśli któraś z kobiet nie ma odwagi powiedzieć swoim dorastającym dzieciom, że cierpi z powodu ich zachowań. Coraz trudniej też będzie tej kobiecie otworzyć się i doprowadzić do tego, by osoby z jej najbliższego otoczenia zaczęły respektować jej przekonania i potrzeby.

JAK MÓWIĆ O SOBIE?
Przezwyciężenie problemów z asertywnością wymaga zdobycia solidnej wiedzy na temat tej cennej kompetencji w komunikacji międzyludzkiej, a jednocześnie pracy nad własnym charakterem. Asertywny może być tylko ten, kto wie, że otwarte mówienie o sobie, a zwłaszcza o własnych przekonaniach i pragnieniach, to stwarzanie rozmówcom szansy, by nas rozumieli i by mogli uszanować to, co dzieje się w naszym wnętrzu. Punktem wyjścia dojrzale rozumianej asertywności są dwa założenia: że nikt nie ma obowiązku czytać w naszych myślach i przeżyciach oraz że są tacy ludzie, którzy chcą i potrafią nas uszanować, jeśli wyjaśnimy im to, co się w nas dzieje. Jedną skrajnością jest niezdolność do mówienia o sobie, a skrajnością drugą jest mówienie o sobie w sposób arogancki czy agresywny, który powoduje niechęć u rozmówców. Asertywność wymaga świadomości tego, że mamy prawo do niepowtarzalności która winna być respektowana przez innych. Ideałem asertywności jest Chrystus, który otwarcie mówił o samym sobie i o wymaganiach, które stawiał każdemu, kto chciał być blisko Niego.

Photo credit: Foter.com

Artykuł ukazał się w magazynie „Tak rodzinie”