Szczęśliwe małżeństwo – jak to zrobić?

Jestem szczęśliwą żoną, już dziewiętnasty rok. Przyjmuję, że mam w takim razie jakieś pojęcie o szczęściu trwałym. Proszę nie mylić z łatwym.

Zresztą myślę, że coś takiego, jak łatwe trwałe szczęście po prostu nie istnieje. Co gorsza, kiedy rozglądam się wkoło, słucham różnych doniesień, czy rozmawiam ze znajomymi, widzę, że bardzo dużo małżeństw rozpada się. Nie chcę definiować przyczyn jako błahe, bo na pewno takimi przeważnie nie są. Trudno mi jednak powstrzymać się od stwierdzenia, że ludziom nie chce się zabiegać o trwałe szczęście w związku. Czasem w tych staraniach nie mogą zgrać się w czasie. Zapędzają się w pracę, hobby, imprezy, nałogi, miłość do dzieci, miłość do siebie. Tracą to co najważniejsze, to co miało być aż do śmierci. Robi się źle, coraz gorzej, a w końcu nie ma już czego sklejać, a właściwie, nie ma kto sklejać.

I tutaj wracam do pytania, skąd się biorą szczęśliwe małżeństwa? I myślę sobie, że odpowiedź mogłaby być bardzo krótka i prosta. Z odpowiedzialnego traktowania tego, co się mówi i co się robi. Jeżeli jestem świadoma, tego co w moim życiu ważne, mam zdefiniowaną hierarchię wartości, to będąc dorosłą odpowiedzialną osobą kieruję się w życiu zasadami z nią zgodnymi. Jeżeli postanawiam związać się z drugą osobą i przysięgam jej to przed Bogiem i ludźmi, to znaczy zobowiązuję się pracować nad pięknem i szczęściem naszego małżeństwa. Zresztą, tak po prostu będzie mi lepiej, bo kto rozsądny chciałby żyć latami w przykrej relacji.

Uważam, że na gwarancję lub chociaż szansę sukcesu w uzyskaniu małżeńskiego trwałego szczęścia składa się kilka elementów:

• Przygotowanie do podjęcia decyzji o zawarciu małżeństwa, które zaczyna się zwykle na długo przed poznaniem tej najważniejszej osoby i obejmuje m. in. modlitwę o dobrego męża/żonę, ale także o bycie dobrym małżonkiem, uczestnictwo w wartościowym kursie przedmałżeńskim, a poza tym, a może przede wszystkim, zaczyna się już w domu rodzinnym poprzez obserwację i doświadczenie relacji łączącej naszych rodziców lub inne pary żyjące w naszym otoczeniu.
• W pełni świadome i odpowiedzialne wypowiedzenie słów przysięgi i podjęcie ich realizacji – mamy wielkie szczęście w Kościele Katolickim korzystać
  z formuły, która rzeczywiście zawiera w sobie istotę planu na wspólne piękne życie.
• Permanentna praca nad jakością relacji, bo „samo” chętnie dzieje się głównie źle. Pisząc praca, mam na myśli wzajemną codzienną czułość, pomoc i troskę o rozwój i wzrastanie, które wszystkim nam jest po prostu potrzebne do życia i które daje poczucie szczęścia i spełnienia. Ogromnie istotna jest również dbałość o komunikację, jasność przekazu, pamiętajmy, że małżonek
  nie posiada daru odczytywania naszych myśli, starajmy się wyrażać miło i precyzyjnie. Dbajmy o chwile tylko dla nas, dzieci są skarbem, ale bez małżonka nie doświadczylibyśmy radości ich wychowywania.
• Zaangażowanie męża i żony w podobnym stopniu. Nie próbujmy pozbywać się współodpowiedzialności za jakość naszego związku, to nasze wspólne działania i zaangażowanie decydują o liczbie szczęśliwych chwil.

Z naszego doświadczenia mogę jeszcze dodać, że wygląda na to, że im dłuższy staż, tym lepsze porozumienie i mniej powodów do konfliktów, przy jednoczesnym zachowaniu świeżości wzajemnego zachwytu. Czego Wam wszystkim serdecznie życzę!
Photo credit: Angelrays / Foter / CC BY-NC-ND