Msza św. w nie największej warszawskiej parafii. W kościele oprócz celebransa znajduje się jeszcze dwóch kapłanów. Jeden z nich tej niedzieli zbiera datki na potrzeby kościoła na Ukrainie. Drugi służy w konfesjonale. W trakcie Komunii św. obaj księża przebywają na zakrystii.
Najświętszy Sakrament udzielany jest przez celebransa oraz szafarza świeckiego.
Instrukcja Redemptionis Sacramentum Kongregacji ds. Kultu i Dyscypliny Sakramentów z dnia 25 marca 2004 roku (nr 151-160) wprowadza regulację posługi szafarzy nadzwyczajnych:
Przy sprawowaniu liturgii do pomocy nadzwyczajnych szafarzy należy się uciekać jedynie w sytuacji prawdziwej konieczności. Pomoc ta bowiem nie jest przewidziana w celu zapewnienia pełniejszego uczestnictwa świeckich, lecz z natury swojej jest dodatkowa i tymczasowa. Gdzie jednak istnieje konieczność odwołania się do posługi szafarzy nadzwyczajnych, należy wytrwale i gorąco się modlić, aby Pan niezwłocznie posłał kapłana do posługi wspólnocie oraz wzbudził obficie powołania do kapłaństwa.
Jak ma się, nieodosobniony niestety, opisany przeze mnie przypadek do treści Redemptionis Sacramentum? Jakaż to prawdziwa konieczność ma miejsce, aby Ciało Pańskie było rozdawane przez nienamaszczone podczas konsekracji ręce?
Rzeczywiste praktyki są sprzeczne z zaleceniami Kongregacji. Nie bójmy się rozmawiać o tym z naszymi kapłanami, proboszczami i biskupami.
Photo credit: Lawrence OP / Foter / CC BY-NC-ND
Leave a Reply