Czyja ty jesteś? – tak pytały ciotki na zgromadzeniach rodzinnych, kiedy dzieci było dużo, i można było pogubić się w ich przynależności rodowej. I tak pytano o rodziców. Ja byłam wtedy od Stasi i Witka…. Bo pierwszą zawsze wymieniało się mamę. Ona była najważniejsza, a tato jakby do niej dodatkiem. Potem były następne pytania: a masz jeszcze braciszka Tadzia? Który to? O, podobny do mamy…. I tak to szło dalej. Dzieci wtedy sadzano przy oddzielnym stole, rodzeństwa obok siebie, żeby sobie pomagały wzajemnie. Lecz i nie przeszkadzały dorosłym w ich dorosłych sprawach. Ale jak wszystko, tak i czasy się zmieniały, nastawały nowe porządki, były przeprowadzki, ludzie przychodzili i odchodzili. Nie ma już Stasi i Witka, nie ma nawet Tadzia. Ale zawsze – tu na ziemi, i tam, w górze, w Domu Ojca – wszystkich jednoczyła Parafia, a w niej – Ona. Ucieczka grzesznych , pocieszycielka strapionych, wspomożenie wiernych, Królowa męczenników i wszystkich Świętych, Matka najmilsza i najczystsza, a przede wszystkim – Maryja – królowa Polski. W mojej Parafii wizerunek Matki Zbawiciela został umieszczony w kościele w roku 1909-tym, to rok urodzenia mojej ziemskiej mamy, i nikt mi nie wytłumaczy, że to tylko przypadek… Zaś w tym roku będziemy obchodzili w czerwcu 20-lecie jego koronacji przez św. Jana Pawła II, i to już znacząca rocznica.
Kiedy więc mówię „Moja Matka”- to już sama czasem nie wiem, którą bardziej mam na myśli. Bo obie są tak daleko, i tak blisko. Daleko ode mnie, ale blisko Pana Jezusa. Blisko Pana Boga. A jak mawiał Ojciec Pio: „Zawsze pamiętaj o tym, że Bóg wszystko widzi”.
Photo by Museums Victoria on Unsplash
Moja matka tez jest blisko Jezusa. Odeszłą 10 miesięcy temu. Mam nadzieję, że jest jej dobrze w Niebie.