Napisz wiersz dla Jezusa, ułóż dla Niego kołysankę, przynieś w darze Słowu Wcielonemu swoje słowo odświętne, uroczyste, poetyckie, miłości pełne.
Jednym ze zwyczajów sióstr karmelitanek jest adwentowe pisanie wierszy dla małego Jezusa. O tradycji tej najlepiej świadczy antologia współczesnej poezji polskich karmelitanek bosych, pt. „Przy Sercu Samotności”, którą opracował o. Bartłomiej Kucharski OCD. Bożonarodzeniowych liryków nie brak także w twórczości św. Teresy od Dzieciątka Jezus.
Siostry wychwalają zalety i cnoty narodzonego Bożego Syna, pocieszają Świętą Rodzinę w jej trudnej sytuacji albo oferują na gospodę swoje serce i wyznają miłość maleńkiemu Królowi Wszechświata. Niektórymi wierszami próbują także wejść w milczenie Józefa i odgadnąć tajemnicę jego wiary. Św. Józef to bowiem dla Karmelu największy ze Świętych, wiele domów zakonnych nosi jego właśnie imię. Piszą o nim: „znikłeś przy boku i w Sercu Jezusa / dziecięco posłuszny aniołom swych snów / twą mądrość nieziemską dziś głoszą niebiosa / choć nikt nie zapisał żadnego z twych słów…”.
Betlejemska sceneria staje się w tych lirykach metaforą ludzkiego losu, symbolizuje geografię duszy, uczy łączyć zwyczajność codzienności z majestatem Boskiego misterium. Jej centrum stanowi eucharystyczny stół: „jak rozżarzony węgielek z ołtarza / dotykasz mojego języka / i staje się we mnie Słowo / ciałem cichego Boga” – pisze s. Maria Gabriela od Ducha Świętego.
Wiele wierszy ma formę modlitwy – są wśród nich dziękczynienia i prośby, adoracje i uwielbienia. Są wyznania wiary, jak to s. Marii Marzeny od Miłującego Oblicza: „Wierzę w Ciebie, Dzieciątko Boże / Wierzę w święte Słowa Twoje / Wierzę, żeś zrodzony z dziewiczego łona / Wierzę, że w Eucharystii miłość Twa uobecniona”.
Myślę, że warto przejąć ten zwyczaj i uczynić z niego na przykład adwentowe postanowienie albo zadanie na lekcji religii. Napisz wiersz dla Jezusa, ułóż dla Niego kołysankę, przynieś w darze Słowu Wcielonemu swoje słowo odświętne, uroczyste, poetyckie, miłości pełne.
św. Teresa od Dzieciątka Jezus
GWIAZDA
Gdy błękitne obłoki
Chmura ołowiem zasnuwa,
W stajence mrok głęboki
Dzieciątko Boże odczuwa.
By ucieszyć Dziecinę,
Jak gwiazda – zalśnij cnotami:
Światłem cnót swych jedynie
Zabłyśniesz tęczy barwami!
Ach, bądź przewodnią
Dla dusz pochodnią,
Przez modlitw, ofiar głębiny,
A Dziecię Boże
W tym ci pomoże
I będziesz gwiazdą Dzieciny.
MALEŃKA HOSTIA
W maleńkiej Hostii białej
Pan wybrał sobie ukrycie,
Aby twej duszy małej
Dać hojne łaski na życie…
I Boskie Serce Jego
Pragnie przemienić cię w Siebie,
Abyś żyła dla Niego
I w Nim, tak ściśle jak w niebie.
Chrystus się rodzi,
Na świat przychodzi,
Niosę wam wieść uroczystą!
Chwila się zbliża,
Jezus się zniża,
Ach, bądź Mu hostią przeczystą!
OGIEŃ
Tyś ogniem Pana na ziemi,
Wybranych między innymi:
Bóg pragnie, abyś płonęła
I mrokiem otoczone,
Grzechami wystudzone
Dusze żarem ogarnęła.
siostra z Karmelu św. Józefa we Włocławku
Pośpiesz się Józefie
z Miriam – Matką Słowa
duszy mej stajenka
przyjąć Was gotowa
złóż Maryjo Syna
w serca mego żłóbku
zanuć Wszechmocnemu
kolędę cichutko
padnie na kolana
rozumu osiołek
wola niczym jagnię
stanie przy nim obok
w głos anielskich chórów
z lękiem zasłuchani
przyjdą pastuszkowie
z szarych dni trudami
złożą trzej królowie
drogocenne dary:
ufność, żar miłości
ciemne noce wiary
przyjdź bezbronny Boże
upragniony Gościu
do stajenki nędznej
przyjdź do swej własności
Ilustracja: Izabela Rutkowska
Leave a Reply