Czas Łaski.

 Życie każdego człowieka musi być nieprzerwaną wędrówką ku świętości.

św. Jan Paweł II

Czas Wielkiego Postu jest w życiu każdego chrześcijanina wędrówką przez pustynię. Jest to droga trudna, często samotna i naznaczona wyrzeczeniem, ale jednocześnie właśnie ta droga zawsze prowadzi do Tego, który jest Prawdą i Życiem, i który właśnie poprzez doświadczenie tej pustynnej wędrówki chce każdego człowieka obdarować łaską, której znaczenia nie zawsze jesteśmy w stanie docenić.

W rozpędzonym życiu, wciśnięci w ramy codzienności, nie zastanawiamy się nad znaczeniem każdego pojedynczego dnia, i niezmiernie rzadko przyjmujemy każdy z nich jak dar, za który nieustannie powinniśmy być wdzięczni. W tym pędzie współczesnego świata umykają nam rzeczy ważne i istotne, za bardzo natomiast koncentrujemy się na tym co błahe; być może z ludzkiego punktu widzenia ważne dla człowieka, ale stające na jego drodze do świętości, do której każdy z nas został powołany.

Czas Wielkiego Postu to czas odnowy człowieka i jego przemiany. To czas łaski podarowanej nam przez samego Boga, który zawsze chce widzieć w nas swoje ukochane dzieci, nigdy nie odbierając nam miłości, którą tak łatwo odrzucamy, spychając Go na pobocze naszego życia, wypełnionego po brzegi. Pędzimy przed siebie nie zastanawiając się nad tym, dokąd to wszystko prowadzi, a trudne doświadczenia przyjmujemy jak karę za coś, na co z ludzkiego punktu widzenia, nie zasłużyliśmy. I tak naprawdę nie traktujemy poważnie samego Pana Boga, zostawiając Mu miejsce za murami kościoła, do którego również coraz rzadziej zaglądamy. Bo w codzienności trudno znaleźć dla Niego czas i miejsce. Bo nie pasuje do współczesnego świata. Bo stał się niemodny, podobnie jak Jego przykazania. Bo jak niby mam zabrać Go do pracy, w której każdy zajęty jest bardzo ważnymi sprawami, i jak rozmawiać o Nim z przyjaciółmi i znajomymi, skoro to takie krępujące?

Ile razy tak myślałaś i myślałeś? Ile razy w swoim życiu zabrakło ci godzin w ciągu dnia, aby skierować do Niego słowa wdzięczności i uwielbienia za to, że jesteś? I za te wszystkie ważne sprawy, którymi wypełniona jest twoja codzienność, a którym On błogosławi, jeśli Mu je zawierzysz. Ile razy zdarzyło ci się zignorować niedzielną Eucharystię, ponieważ byłeś zbyt zmęczony po całym tygodniu pracy, albo pogoda była tak piękna, że nie starczyło już czasu na Mszę Świętą, która przecież za tydzień, w kolejną niedzielę, będzie wyglądała tak samo, a twojej nieobecności i tak nikt nie zauważy… I może na początku coś cię uwierało, po jakimś czasie jednak nauczyłeś się żyć z tym kłującym uczuciem duchowej niewygody, która w pewnym momencie przestała dokuczać, bo twoje sumienie stwardniało.

Czas Wielkiego Postu to droga ogromnej miłości Boga do człowieka, którą On – Bóg-Człowiek, wypełnił do samego końca. Podjął ją, upadając pod ciężarem krzyża, który nie należał do Niego. Przyjął wolę Boga Ojca, chociaż miał wybór. Dokonał go, wybierając Ciebie.

Ty też dokonujesz wyborów. Codziennie. Każdego dnia decydujesz o tym, jak ma wyglądać twoje życie, i co jest w nim najważniejsze. Boża łaska wylana na nas w tym szczególnym okresie ma ogromną moc, której znaczenia nie jesteśmy nawet w stanie sobie uświadomić. O brzasku każdego nowego dnia dostajemy szansę, aby przejrzeć na oczy, oślepione blichtrem tego świata i iluzją, którą proponuje. Dostajemy szansę na zbawienie, które lekceważymy, traktując je niepoważnie i odkładając na „potem”, kiedy już będziemy mieli czas; a przecież nie mamy gwarancji lat wpisanych do dowodu i nigdy nie wiemy, kiedy Pan Bóg nas powoła. Dlatego na zbawienie powinniśmy być gotowi każdego nadchodzącego dnia, ufając, że podążając drogą wskazaną nam przez naszego Papieża, św. Jana Pawła II, dojdziemy tam, gdzie on chciał i nadal chce nas doprowadzić. Do Nieba.

Foto: Marcin Piotr Oleksa