Jej ukłucie to nic złego?

najwyższej wagi.

Poszukaj źródeł

Zazdrość mówi nam wiele o nas samych i o jakości naszej więzi z drugą osobą. Kluczowe jest zadanie sobie pytania, skąd ta zazdrość się bierze, a potem zwalczenie jej źródeł.

Zazdrość może być wynikiem niskiego poczucia własnej wartości i porównywania się z innymi. Jeżeli jesteś zraniony i nie wierzysz, że jesteś wart miłości, popracuj nad swoim poczuciem godności. Zapytaj przyjaciół, co mógłbyś zrobić, by stać się lepszym człowiekiem. Czasem to kwestia zadbania o zdrowie i kondycję fizyczną, czasem zdobycie nowej umiejętności czy zrobienie czegoś dla innych.

Porównywanie się z innymi prowadzi do gorszej odmiany zazdrości: zawiści. Gdy komuś zazdrościmy, czujemy się podle, bo nie mamy tego co on. W zawiści dołącza się jeszcze życzenie tej osobie, by to straciła. Dlatego warto walczyć z nawykiem porównywania się do innych.

Zazdrość może mieć też źródło w niezdolności głębokiego zaufania drugiej osobie (częsty problem osób, których rodzice się rozwiedli) lub w lęku, że ukochany (ukochana) wymieni cię na „lepszy model”. Co do tej ostatniej obawy – pytanie brzmi, czy poważnie traktujecie przysięgę małżeńską. Jeśli była złożona szczerze, módlcie się wspólnie i korzystajcie z sakramentów. Rozwody dotyczą niewielkiego procentu wierzących i praktykujących katolików.

Jeśli twój małżonek jest zazdrosny

Zastanów się, czy nie robisz czegoś, co tę zazdrość potęguje. Dla przykładu: wielogodzinne rozmowy z przyjacielem naprawdę mają prawo budzić niepokój współmałżonka. Jeżeli rachunek sumienia wskaże takie możliwe problemy, porzuć znajomość. Staraj się wykorzystać sposobność okazania miłości małżonkowi. Pielęgnacja gestów miłości pomaga w odbudowie relacji opartej na zaufaniu.

Porozmawiajcie otwarcie o tym problemie. Zastanówcie się razem, co możecie zrobić, by go rozwiązać. Mierzcie się z tym wspólnie. Uwaga! Rada ta nie dotyczy sytuacji, gdy zazdrość współmałżonka jest skutkiem ubocznym choroby psychicznej. W tym wypadku skonsultuj sposób postępowania z lekarzem.

Jeżeli sam jesteś zazdrosny

Zastanów się, czy problemem jest rzeczywiście zachowanie twojego męża (twojej żony) czy osób, które ci donoszą o swych podejrzeniach. Być może, słyszysz teksty typu: „Popatrz obiektywnie. Twój własny ojciec was porzucił. Mężczyznom nie można ufać” lub: „No sama popatrz na tę kobietę! Każdy by się skusił. Myślisz, że mąż cię z nią nie zdradza?”. W tego typu „życzliwych uwagach” przodują zwykle ludzie, którzy sami przeżyli rozpad związku. Znajdują pociechę, patrząc, jak rozpadają się cudze małżeństwa, bo to daje im złudne wrażenie, że wierny i kochający się związek jest niemożliwy. Ufaj raczej opinii przyjaciół o sprawdzonej mądrości. Nie chodzi o to, by chować głowę w piasek, lecz o zachowanie obiektywizmu.

Staraj się dostrzegać dobro, myśleć i mówić o swoim współmałżonku dobrze. Zazdrosne osoby mają tendencję do negatywnego interpretowania wszystkich zachowań ukochanej osoby. Porozmawiaj o tym, co czujesz, jednak bez oskarżeń czy prób manipulacji.

Autor: Bogna Białecka