– Co Ty tu robisz, Eliaszu?
– Wyjdź, aby stanąć na górze wobec Pana!
Kocha? Lubi? Szanuje? A może nie chce…
Kim jest Bóg? Czy rzeczywiście kocha każdego człowieka? A może z pogardą patrzy na nas, idących przez ten świat…?
Jeden z ojców rekolekcyjnych opisuje następujący eksperyment:
Oto na spotkanie rekolekcyjne dla młodzieży przychodzi cały kościół rozmaitych młodych ludzi. Zasiedli w ławkach i patrzą sceptycznie w stronę rekolekcjonisty. Dobrze wiedzą, że nie zdoła ich nawrócić – marny trud jego, albowiem na pewno się „nie dadzą”, ponieważ on jest stary, a oni – młodzi. Rzeczywiście, rekolekcjonista jest bardzo bardzo stary, ma już ze 120 lat. Szuka kogoś odważnego. Oczywiście nikt spośród młodych nie chce przyjść na wezwanie naszego ojca. I wówczas misjonarz odwołuje się do ambicji zgromadzonych:
– Jak to, tylu Was tutaj, i nie ma nawet jednego odważnego? – ryczy z niedowierzaniem.
– Józek, idź ty, przecież to ciebie wszyscy się boją! – wypychają na środek jakiegoś drągala.
I tutaj zaczyna się przerażająca historia: rekolekcjonista poleca… związać Józka! Młodzież z niecierpliwością obserwuje, co będzie dalej. Tymczasem z zakrystii ministranci wynoszą ogromną wannę wypełnioną wodą, bynajmniej nie jest to woda święcona (czyli H20+), zaś nasz misjonarz wyjaśnia sens eksperymentu.
– Przytopimy Józka, włączymy stoper, aby sprawdzić jak długo człowiek może wytrzymać bez powietrza. Gdy zaś bohaterski Józef – osiłek (nie mylić z osiołkiem) będzie miał dość, niechaj da znak – gdy zacznie poruszać palcami, bo przecież ręce związano mu z tyłu, wówczas wyłowimy go niczym młodego szczupaka. Bądź suma. W sumie bardzo prosty eksperyment.
Jak powiedział, tak uczyniono. Józka zanurzają. Mijają pierwsze sekundy. Józek jest twardy, trzyma się naprawdę dzielnie. Ale po pewnym czasie nawet największy twardziel mięknie. I oto palce zanurzonego poruszają się nieśmiało: Józek daje znak. Najpierw porusza się mały palec. Ojciec rekolekcyjny chyba tego nie zauważył, gdyż zajęty jest wypatrywaniem „nie wiadomo czego” na suficie. Józek daje znowu sygnał, zdecydowane ruchy palców oznaczają, że chce już wybawienia, ale… misjonarz nie zwraca na niego najmniejszej uwagi! Chyba dopadł go atak wiosennej sklerozy, wszak to już całkiem starszy pan. Młodzież jest przerażona, „paluszki Józia poruszają się niecierpliwie”.
I wówczas wszyscy pojęli: to nie żarty, to nie żaden eksperyment: za chwilę Józek umrze, walczy jeszcze rozpaczliwie o życie, ale dwóch ministrantów trzyma go mocno. Józek wyrywa się, szarpie, woda chlusta na boki. Młodzież krzyczy, ktoś dzwoni na policję, jakaś dziewczyna zemdlała! Napięcie rośnie, rośnie groza i… uff!!! Rekolekcjonista nareszcie się budzi… daje znak… wyławiają nieboraka, który – „co robi?”
– Heeeeeeepf!!!!
A nasz misjonarz z przecudnym spokojem mówi do zgromadzonych:
– Popatrzcie na niego uważnie i zapamiętajcie: tak jak on teraz pragnie powietrza, tak wy nieustannie pragnąć macie Boga i Jego miłości.
Tyle pewien mądry ojciec rekolekcyjny.
<>< <>< <><
Kim jest nasz Bóg?
Czy rzeczywiście kocha każdego człowieka…? A może z pogardą patrzy na nas, idących przez ten świat? Czego pragnie Bóg – Miłość, który przecież daje się poznać, Miłość, która objawia się każdemu człowiekowi.
Ten Bóg objawia się Eliaszowi na górze Horeb – Bóg łagodny, cierpliwy i miłosierny (1 Krl 19, 9-14). Bóg Eliasza i jego prorok: wielki prorok wzięty do nieba (2 Krl 2, 1-15). A skoro już w niebie jesteśmy, to przypomnijmy słowa Dantego: trzy rzeczy zostały nam po niebie – gwiazdy, kwiaty i oczy dziecka.
Bóg łagodny, cierpliwy i miłosierny:
jeśli nie staniecie się jak dzieci… oto jestem cichy i pokorny…
Nie tylko na Wielkanoc!
Leave a Reply