Pewnej minionej niedzieli, gdy szłam do kościoła, na przystanku tramwajowym akurat nikogo nie było, za to leżały rozrzucone dokumenty osobiste. Ot, kilka kart plastikowych: dowód, legitymacje studencka i ubezpieczeniowa, i jeszcze kilka papierów… Zupełnie luzem, bez portfelika, ale to nie mogło komuś przypadkowo wypaść, lecz raczej wyglądało tak, że złodziej wyrzucił to, co nie było dla niego cenne. Jestem takim trochę domorosłym detektywem, bo lubię szukać przyczyny, gdy skutek jest dziwny, więc poszłam za ciosem. Teraz to łatwizna! Oczywiście internet, oczywiście facebook…! Nawet miałam zdjęcie poszkodowanej. Już nie pamiętam, ale i do telefonu się jakoś dogrzebałam. Do dziś brzmi mi w uszach radosny okrzyk kogoś płci żeńskiej. A historia była modelowa. Mieszka niedaleko mnie z koleżanką w wynajętej kawalerce. Wyskoczyła tylko do sklepiku po jakiś drobiazg i nie zamknęła za sobą drzwi na klucz. Złodziej widocznie na to liczył… i porwał z korytarzyka całą torebeczkę… Pieniędzy nie było bo wyjęła portmonetkę na zakupy. Ale te dokumenty osobiste to prawdziwa klęska!
Nie jest to pierwsze takie zdarzenie. Z ostatnich czasów znam dwa identyczne…
Umówiłyśmy się że wpadnie po zgubę, ja wysłałam z domu do bramy młodego domownika żeby zwrócił znalezisko. Do domu wrócił z pudełkiem czekoladek i storczykiem w doniczce. Czekoladki zużyliśmy w domu żeby się nie zestarzały, storczyk powędrował do kościoła, pod ołtarz św. Antoniego.
Jak wynika z tej krótkiej opowiastki, wiele osób było wplątanych w tę historię. Nie sztuka zgubić i nie sztuka znaleźć. Tylko – co z tym wszystkim zrobimy – potem.
Photo by DDP on Unsplash
Leave a Reply