Lucky Luke

Antonio Socci w swoim „Domu młodych bohaterów” (La casa dei giovani eroi) pisze o antypatycznym mądrali, który myśli, że zjadł wszystkie rozumy świata. Ten arogancki pyszałek nie potrafi odnaleźć drogi do szczęścia, ponieważ nie ma w nim ducha miłości, służby i poświęcenia. Stanowi przeciwieństwo człowieka z charakterem, który – niezależnie czy ma lat siedem, siedemnaście czy siedemdziesiąt – gdziekolwiek się pojawi, zaczyna od pytania: W czym mogę Wam pomóc? Co mogę dla Was zrobić? Czym mógłbym Wam służyć? Na tym polega prawdziwa dojrzałość: zamiast egoizmu i pychy człowiek zdolny jest do służby i ofiarności.

Wydaje się, iż nasze problemy z antypatycznym, przemądrzałym pyszałkiem dobrze ilustruje film o przygodach Lucky Luke`a. Ten doskonały rewolwerowiec, przy którym nawet gwiazda Krzysztofa Piątka gaśnie, nieustannie tropi gangsterską rodzinę braci Daltonów. Towarzyszą mu w tych zmaganiach: inteligentny koń Jolly Jumper oraz głupkowaty pies imieniem Bzik. A właściwie nie tyle inteligentny koń, co bardziej „zarozumiała szkapa” oraz Deprecha Dog, który próbuje wpędzić naszego kowboja w pesymistyczny nastrój. Jednak Lucky Luke to urodzony optymista, człowiek z charakterem, którego nie sposób wpędzić w kompleksy. Nie słucha marzycielskiej Jolly z jej pomysłami, że koń by uśmiał. Pegazowanie zostawia innym, sam woli twardo stąpać po ziemi. Nie ma też zamiaru uprawiać czarnowidztwa, do którego zaprasza Bzik, zawodowy kontestator i psi pesymista, wyjący do księżyca – nasz mądry i odważny Luke bynajmniej nie chce zejść na psy.

Patrząc na sympatycznego Lucky Luke`a pomyśl i Ty: Warto stawać w obronie dobra! Warto walczyć, gdy wokół wariackie rady i narady, a daltonizm moralny niczym epidemia żółtej febry. Unikaj Bzika i uważaj na Jolly, nie daj się zwieść podstępnym doradcom: przez chwilę będziesz bujać w obłokach, aby potem na zawsze zbzikować – i zejść na psy. Kości zostały rzucone! Pif paff! Patataj patataj… Auuu!