Słuchać to trwać w ciszy, milczeć, nasłuchując tego, co komunikuje życie. Tylko taka osoba zdoła poznać, co jest ważne, rozpozna niebezpieczeństwa i przyjmie zaproszenie do udziału w czymś wielkim. Tylko ona, widząc niebezpieczeństwo, będzie umiała się oddalić we właściwym czasie, i właściwie zareaguje, kiedy trzeba będzie udzielić komuś pomocy. Chwile słuchania i milczenia mogą być krótsze lub dłuższe, ale są konieczne.
Mądrość i słowo rodzą się z milczenia. W milczeniu słowo dojrzewa, staje się odpowiedzialne, daje życie i wzmacnia rzeczywistość. W obszarze języka musi być miejsce dla milczenia. Kiedy człowiek nie umie lub nie chce znaleźć czasu na milczenie, oznacza to, że lekceważy jego wartość, a tym samym traci możliwość zobaczenia komu, kiedy i w jaki sposób ma coś powiedzieć. Milczenie jest darem (ponownej) integracji tego, co go otacza i w czym uczestniczy, a także zintegrowania samego siebie, scalenia w harmonijną całość swojego życia, które rozbiły być może słowa, ich niekontrolowany nadmiar lub ich brak. Szkodzić może bowiem zarówno nadmiar słów, jak również ich niedobór. Obydwie postawy mogą rozbijać wnętrze człowieka, ranić go, rozpraszać i sprowadzać na manowce. Milczenie zatem, podobnie jak słowo i obraz, jest kluczem do głębi, której szuka każdy człowiek, ponieważ utożsamia się ona ze szczęściem, poczuciem bezpieczeństwa, jasną perspektywą na przyszłość.
Photo credit: Emil9497 Photography & Art via Foter.com / CC BY-NC-ND
Leave a Reply