Polityka prorodzinna dziadków

Wybierałyśmy wraz z młodszą siostrą onegdaj bluzy, które postanowiła sprezentować nam mama. Miałam kłopot z wyborem, podobały mi się chyba trzy.
– Ty masz 6 córek, to możesz nawet 10 bluz – powiedziała niefrasobliwie siostra.
– A dlaczego ilość bluz zależy od ilości dzieci?? – spytałam mocno zaskoczona tą logiką.
– Bo cię bardziej rodzice lubią!
Oczywiście bluzę wybrałam jedną. Ta rozmowa obrazuje jednak, czym tytułowa polityka prorodzinna dziadków u nas w rodzinie jest.
„Musi tu być chociaż jedna, która urodzi mi wnuki!” – Złościł się stary król w disneyowskim Kopciuszku, zniecierpliwiony zachowaniem swojego syna, wybrednego królewicza, podczas balu. To scena, której zupełnie nie doceniają dzieci, tymczasem zachwyca się nią mój tata. Dziadek pełną gębą.
Podobno dzieci z rodzin wielodzietnych niechętnie same mają dużo dzieci. Może istnieją gdzieś takie badania. Brałam udziału w jakimś badaniu dotyczącym wielodzietnych i zadano mi pytanie, dlaczego moim zdaniem dzieci z rodzin wielodzietnych nie chcą mieć swoich rodzin tak licznych. Cóż, nie wiem. U nas ten model się raczej nie sprawdza. Było nas sześcioro dzieci w domu, a choć dopiero trójka z nas założyła własne rodziny, moi rodzice mają już 14 wnucząt. Jakim cudem? Boskim. Nie jest to tylko cud naszego życia. To jest owoc życia naszych rodziców. Czyli obecnych dziadków.
W mojej pamięci zapisują się wydarzenia z niezwykłej prorodzinnej polityki dziadków – moich rodziców.
Niedługo po ślubie dostałam od taty wypasiony elektroniczny termometr dedykowany dla kobiet obserwujących swoją płodność. Tata kupił ich kilka, dla każdej córki, a wręczając mi powiedział: „Niech ci służy, ale nie do unikania dzieci!”.
W trzeciej ciąży miałam niesamowitego smaka na czekoladę, u rodziców zawsze czekało na mnie jakieś pudełko czekoladek. W czwartej ciąży – co najmniej dwa pęczki rzodkiewek, w szóstej – kindziuk i ogórki kiszone. Zresztą nie tylko dla mnie, moje bratowe też są przez tatę hołubione. Mama zawsze dba, by obdarować nas zdrową wędliną i świeżym mięsem, wątróbką, tatarem – tym co potrzebne zabieganym wielodzietnym mamom, jakimi jesteśmy.
Mają dziadkowie nieograniczoną cierpliwość dla rozłażących się po domu licznych wnucząt, buszujących po kuchennych szafkach i szufladach, wchodzących dziadkowi na plecy i kolana i zadających milion pytań. Nieskończona ilość lodów domowej roboty czeka u babuni na przyjęciach, a w koszyku z owocami zawsze leży pomelo i banany zarezerwowane dla maluchów. Wiadomo, dziadkowie uwielbiają rozpieszczać wnuki. Ale to nie tylko rozpieszczanie wnuków, to coś więcej. Dużo więcej.
Mój tata ostentacyjnie obnosi się faktem, że ma liczne wnuki. Napawa go to ogromną dumą. Nie można się nie uśmiechnąć, słuchając jak chwali się, czasem zupełnie obcym ludziom, że to malutkie w wózku to jego czternaste wnuczę! Nie będę ukrywać, że zaraził mnie tym nawykiem i przyłapałam się ostatnio, że robię to samo. Idę z trójką dzieci, ktoś chwali „Jakie ładne ma pani córki!”. „Prawda?” – odpowiadam – „a w domu mam jeszcze trzy!”
Radość z każdego nowego życia u mojego taty jest tak ożywcza, że mój małżonek, choć nie było mu spieszno informować swoich rodziców, gdy byłam w szóstej ciąży, niecierpliwie popędzał: „a tacie już powiedziałaś?”
Eksperci oraz dziennikarze, politycy i naukowcy głowią się, dlaczego nie rodzą się dzieci? Jak wspierać rodziny, matki, żeby chciały mieć więcej dzieci? Przedszkola, żłobki, urlopy, becikowe, obniżone podatki, 500+ i wiele innych pomysłów pojawiają się w dyskusjach. Kolejne autorytety kłócą się, przedstawiając pozornie sprzeczne opinie. Jednak, wierzcie mi lub nie, jak długo matki i ojcowie będą uczyć swoje dzieci, że rodzenie jest nieszczęściem i „jak wy sobie teraz, o Boże, poradzicie?!”, tak długo dzieci rodzić się nie będą. Przynajmniej nie narodzi się ich tyle, ile powinno, byśmy uniknęli demograficznej katastrofy. Myślę, że największym sukcesem obecnego rządu może być… uspokojenie spanikowanych dziadków. Jeśli przestaną się zamartwiać o finanse swoich dzieci, to zaczną cieszyć się wnukami. Jeśli nie będą się tej radości wstydzić i zaczną ją wreszcie okazywać, to jest szansa i nadzieja dla następnych pokoleń. Łatwiej jest realizować skrywane pragnienia własnego serca, jeśli tak gorąco popierane są przez własnych rodziców.
Polskę uratować może dziś tylko polityka prorodzinna dziadków.

Photo credit: Ben McLeod via Foter.com / CC BY-NC-SA