Najważniejszym celem ziemskich wędrówek człowieka wierzącego jest przede wszystkim Ziemia Święta. Jeśli ktoś ją widział, postawił kiedyś tam swoją stopę, to już zawsze będzie tęsknił do tej Ziemi Obiecanej. Nawet Narodziny Pana Jezusa, choć obchodzimy w swoich parafiach, to wiążą się przecież w Betlejem.
Na drugim miejscu celów ludzkiej wędrówki jest Watykan. No, może być w odwrotnej kolejności, jak się zdarzy. Ale to my mamy tam podążać, jakby śladami Chrystusa i naszej świętej wiary. Tak, tak. Rzym i Ziemia Obiecana – to nasze dwa najważniejsze miejsca na ziemi.
Oczywiście jest w ogóle podobnych miejsc więcej, gdzie rozlewa się Łaska Boża i można odnaleźć ślady Boga przemawiającego do człowieka. I wciąż szukamy Go – w Sanktuariach, miejscach Objawień, itp…
Ale jest jeszcze ten jeden dzień w roku, dzień szczególny, gdy Pan Jezus jakby przychodzi do nas… Chodzi z nami naszymi ulicami, jest wśród nas, w Eucharystii. Idziemy z Nim, za Nim, wpatrzeni w Niego i zdziwieni, że się do nas aż tak zniżył i przybliżył. Idziemy nie do Niego, ale – za nim… Klękamy przed Nim… Wychodzimy na Jego powitanie wystrojeni na biało, albo w barwach ludowych, stawiamy Mu zielone ołtarze, by z nich nam błogosławił.
A On idzie milcząco i cicho, pośród otaczających Go tłumów, spogląda na nasze pochylone głowy, i – wszystko widzi. Wszystko! Wszyściutko! I nie ma dla Niego żadnych tajemnic. Zna nas przecież dobrze. Od samego urodzenia po nasz kres. Od pierwszego krzyku do ostatniego westchnienia. Od naszych grzechów po uświęcenie. Bo taka to jest właśnie Miłość.
Felietony “Kochane życie” w Familijnej Jedynce na falach Programu Pierwszego Polskiego Radia, w każdą niedzielę rano.
Fot. Pixaby
Leave a Reply