św. Otylia
ok 660-ok720r.
Opatka
Otylia z Alzacji urodziła się około 660 roku niewidoma. Jej ojciec Adalryk – książę alzacki by zaoszczędzić rodzinie hańby chciał zabić córkę. Jednak Betswinda, matka dziewczynki zdołała ją uratować i przekazała ją na dalsze wychowanie do klasztoru Baume-les-Dames. Podobno Otylia w czasie chrztu udzielonego jej przez biskupa św. Erarda, miała odzyskać wzrok. Wtedy ojciec przyjął córkę do swojego zamku. Przybyła tam wraz ze swoim bratem Hugonem. Ojciec na jej prośbę ufundował w roku 690 klasztor w Hohenbergu, nazwany później jej imieniem Odilienburg (Mont Sainte Odile). Została też jego pierwszą ksienią. Prawdopodobnie dziesięć lat później wybudowała także drugi klasztor w Niedermünster. W obu klasztorach wprowadziła Regułę św. Benedykta. Otylia była krewną św. Leogarda z Autun. Istnieje także legenda mówiąca o śmierci Otylii. Czując nadciągającą śmierć, opatka miała posłać swoje współsiostry na modlitwę do kościoła. Kiedy wróciły, ona leżała już martwa na ziemi. Żarliwa modlitwa sióstr sprawiła jednak, że znów się podniosła i zapłakanym kobietom powiedziała: „Dlaczego niepokoicie się? Łucja była przy mnie, a ja zobaczyłam i usłyszałam to, czego nie widzi się oczami, nie słyszy uszami, lecz co tylko sercem można pojąć.” Potem św Otylia sama wzięła kielich, przyjęła Komunię świętą i umarła. Było to około 720 roku.
Święta Otylia została pochowana w Hohenbourgu, w kościele św. Jana. O jej kaplicy w tymże kościele i grobie wspomina papież św. Leon IX w 1050r. Część jej relikwii została rozdzielona po różnych kościołach. I tak cesarz Karol IV w 1353 r. otrzymał relikwię jej ramienia i umieścił ją w Pradze; w Corbie znajdowała się relikwia jej czaszki, która obecnie znajduje się we Fricamps. W 1795 r., w czasie rewolucji francuskiej, grobowiec świętej został sprofanowany i zniszczony, ale relikwie na szczęście ocalały. Już w IX w. imię św. Otylii pojawia się w litanii Kościoła Ratyzbońskiego, a od X w. również we Frisingen i w Utrechcie. W S. Gallo obchodzono co roku jej pamiątkę od wieku XII. W Strasburgu doroczna jej pamiątka bywa obchodzona jako uroczystość. Pod opieką św. Otylii powstała w 1884 r. kongregacja benedyktynów misjonarzy. Święta ma na Zachodzie także swoje sanktuaria. Do jej grobu zaczęli ściągać pielgrzymi, zwłaszcza gdy dowiedzieli się, że woda ze źródła w Odilienburgu zawiera właściwości lecznicze.
Od XI wieku kult Świętej upowszechnił się a Alzacji, a potem w Szwajcarii i południowych Niemczech, Francji i Czechach. Z Czech kult św. Otylii trafił również do Polski. Święta posiada kilka kościołów pod swoim wezwaniem w diecezjach: lubelskiej, sandomierskiej i kieleckiej. Miała także kiedyś swoje miejsce pielgrzymkowe w Urzędowie koło Kraśnika.
Imię = dziedziczka (celt.)
Patronka: Alzacji, okulistów, w chorobach oczu, bólu uszu i głowy
Ikonografia:
przedstawiana jest w stroju opatki z księgą reguł, na której są widoczne oczy
Źródła:
[1] http://www.wikalim.republika.pl
[2] „Święci na każdy dzień” ks. Wincenty Zaleski SBD, Warszawa 1989
[3] „Wielka encyklopedia świętych – Święci na każdy dzień”, tom X
Foto: http://www.photos-alsace-lorraine.com/album/1410/Photos+de+Sainte-Odile
Leave a Reply