św. Wiktoria
?-ok 250r
dziewica i męczennica
Św. Wiktoria urodziła się w Tivoli (lub Sabinie pod Rzymem) we Włoszech na początku wieku trzeciego. Rodziców miała zamożnych, i wyznających wiarę Chrystusową. Pobożna matka wychowała Wiktorię w cnocie i bogobojności; Pan Bóg obdarzył dziewicę rzadkimi zaletami duszy i ciała; stąd młoda, wesoła i urocza Wiktoria budziła podziw wśród ludzi. Rodzice chcieli by wyszła za mąż za Eugeniusza, znanego Rzymianina, który był poganinem. Wiktoria, która z miłości dla Chrystusa pragnęła zachować dziewictwo dozgonne, opierała się na początku woli rodziców; kiedy zaś rodzice jej przedstawili, że jako żona Eugeniusza będzie go mogła pozyskać dla wiary i nieba, Wiktoria w mniemaniu, iż spełni dobry uczynek, zezwoliła na małżeństwo. W tym samym czasie starał się o rękę jej najlepszej przyjaciółki Anatolii inny młodzieniec, również znakomitego rodu, a także poganin, imieniem Tytus Aureliusz. Anatolia wzbraniała się stanowczo wyjść za mąż za poganina z obawy, by przez wspólne pożycie z człowiekiem złych zasad nie nasiąkła sama przewrotnymi naukami pogańskimi i nie zatraciła czystości obyczajów chrześcijańskich. Rodzice namawiali ją wszelkimi sposobami: grozili, prosili, lecz Anatolia odmawiała, mówiąc słusznie, że łatwiej zepsuć się złym przykładem, niż dobrym przykładem drugiego prowadzić do cnoty. Tytus Aureliusz sam używał wszelkich zabiegów, lecz także nie udało mu się przekonać Anatolii. Poprosił więc najszczerszego swego przyjaciela Eugeniusza, by wymógł na narzeczonej swej Wiktorii, aby wstawiła się za nim u Anatolii i do zamążpójścia ją namówiła. Wiktoria zgodziła się i pobiegła do przyjaciółki, by wyjednać jej przychylność dla Aureliusza. „Słuchaj mnie, Anatolio, mówiła, ja również jest chrześcijanką; wiem, że Pan Bóg małżeństwa nie potępia. Prorocy i patriarchowie mieli żony, a potomstwu ich Bóg błogosławił. Wyjdź za Aureliusza, on cię nie zdradzi, żeś chrześcijanką, a poza tym możesz go sama przywieść do poznania prawdziwego Boga. Wszak i ja to samo czynię. Jestem chrześcijanką, poślubię poganina, by go pozyskać dla św. wiary naszej. Cóż to za pociecha dla nas i dla całego chrześcijaństwa, gdy dwóch tak zacnych mężów nawrócimy do wiary Chrystusowej!” Anatolia wysłuchała spokojnie słów przyjaciółki i rzekła: „Wiktorio, czyż nie widzisz, że to ułuda złego ducha? Szatan zwodzi cię nadzieją nawrócenia męża, a w rzeczy samej pcha cię w wielkie niebezpieczeństwo utraty wiary i dobrych, chrześcijańskich obyczajów. Pokonaj szatana i bądź prawdziwą Wiktoria (Wiktoria oznacza zwycięstwo). Prawdą jest, że póki ziemia była pusta i niezaludniona, odnosił się do wszystkich dany na początku świata rozkaz Boży: rośnijcie i mnóżcie się i napełniajcie ziemię. Teraz zaś, kiedy ziemia już pełna rodzaju ludzkiego, zstąpił Syn Boży na świat i woła: rośnijcie we wierze, mnóżcie się w miłości, napełniajcie niebo, bo się przybliżyło królestwo niebieskie. Tego dnia, w którym ofiarowałam Jezusowi dziewictwo swoje, widziałam we śnie młodzieńca w złotym wieńcu, w szatach szkarłatnych i ozdobionych drogimi perłami, który patrząc na mnie z upodobaniem tak mi powiedział: „O miłe Bogu i ludziom dziewictwo, ty nie chodzisz w uczynkach ciemności, bo droga twoja zawsze jest jasna i świetlana.” Obudziłam się po tych słowach, rozpłakałam się, padłam na kolana i prosiłam Boga, by anioł, który we śnie do mnie przemówił, jeszcze raz słodkie swe słowa mi powtórzył. I ukazał mi się ponownie Anioł Boży, wysławiał znowu dziewictwo jako skarb najdroższy i upominał mnie, bym go pilnie strzegła przed utratą, i tym była ostrożniejszą i baczniejszą, im pewniejszym dziewictwo moje mi się wydaje.” Te i podobne słowa tak wzruszyły Wiktorię, że ze łzami wdzięczności objęła Anatolię i rzekła: „Droga przyjaciółko, uczynię to samo co ty; Jezus, twój Oblubieniec, będzie także moim Oblubieńcem. Dziękuję ci, żeś zwróciła mi uwagę na podstęp szatański, który by mnie o mało przyprawił o utratę dziewictwa. Teraz już nic mnie nie odwiedzie od postanowienia; dochowam dozgonnego dziewictwa.”
Tytus Aureliusz i Eugeniusz, szybko się dowiedzieli o niespodziewanym postanowieniu obydwóch dziewic. Uprosili sobie więc u cesarza pozwolenie, aby je wywieść z Rzymu na swe majątki ziemskie; przypuszczali, że tam ulegną ich wpływom, odstąpią od świętego zamiaru; może zamierzali i przemocą zmusić Wiktorię i Anatolię do zawarcia ślubów małżeńskich. Wszelkie jednak groźby i udręczenia pozostały bezowocne. Rozgniewani młodzieńcy oskarżyli wreszcie dziewice przed cesarzem Decjuszem jako chrześcijanki. Cesarz skazał obydwie na śmierć jednakową. Świętą Anatolię przebito mieczem dnia 9. lipca, świętą zaś Wiktorię, która czyniła liczne cudy i bardzo wiele dziewic nawróciła do Chrystusa, dnia 18. lub 23. grudnia 250. Jej ciało po wielu perypetiach trafiło do Subiaco, gdzie do dziś znajduje się jej grobowiec.
Najstarszy jej wizerunek widnieje na jednej z mozaik z VI wieku w Rawennie, w bazylice Św. Apolinarego. Świadczy to, jak jej kult musiał być żywy, skoro znalazł swoje potwierdzenie w odległej od Rzymu Rawennie. Wzmiankę o niej spotykamy również w dziele Adelhelma „O dziewictwie” (z przełomu VII i VIIIw.).
W Łowiczu w kolegiacie Matki Bożej Wniebowziętej znajdują się relikwie św. Wiktorii, które od papieża Urbana VIII otrzymał i uroczyście wprowadził arcybiskup gnieźnieński Henryk Firlej w roku 1625.
Imię = zwycięstwo, od rzymskiej bogini
Patronka: diecezja łowicka, Łowicz
Atrybut: anioł, miecz w sercu, palma męczeństwa, chorągiew, smok
Ikonografia: przedstawia św. Wiktorię, gdy rozdaje pieniądze i klejnoty ubogim. Przedstawia się także jej śmierć męczeńską.
Źródła:
[1] http://zywoty.cba.pl/23.grudnia.html
[2] „Księga partonów” Iwona Dojka i Marek Latasiewicz, Kraków 2009
[3] http://pl.wikipedia.org/wiki/Wiktoria_z_Sabiny
[4] „Święci na każdy dzień” ks. Wincenty Zaleski SBD, Warszawa 1989
Foto: http://www.parrocchie.it/civita/sandonato/centralesantavittoria.htm
Leave a Reply