św. Romaryk
570-653r
opat
Romaryk pochodził ze szlacheckiej i potężnej rodziny Merowingów. Został referendarzem sądowym królów Austrazji: Teudeberta II i Chlotara II. Jego rodzice zostali zabici przez Brunhildę z uwagi na ich wrogi stosunek do królowej. Romaryk poświęcił się życiu religijnemu zostając mnichem i naśladowcą św. Kolumbana Młodszego, w opactwie Luxeuil w Burgundii (obecnie Luxeuil-les-Bains), kapłana i przywódcy religijnego, który głosił zakładanie klasztorów w całym królestwie Franków i który opracował własną regułę zakonną. Za zgodą ówczesnego opata św. Eustazjusza, wraz ze swym przyjacielem św. Amatem, Romaryk założył podwójny klasztor wzorując się na klasztorze św. Maurycego w Agaunum (obecnie Sankt Moritz). Były to wspólnoty męska i żeńska, wyraźnie odróżnione, ale poddane jednej władzy opata. Klasztor został zbudowany na ziemi Romaryka w Wogezach (było to wziesienie zwane Górą Habend), otrzymanej w 620 roku od króla, gdy święty był jeszcze palatynem.
Żeńska gałąź klasztoru, która zdominowała męską, zasłynęła tym, że jako jedna z pierwszych na Zachodzie zaczęła praktykować laus perennis, czyli nieprzerwany śpiew pieśni uwielbienia na cześć Pana, dwadzieścia cztery godziny na dobę, dniem i nocą, z siedmioma różnymi grupkami mniszek śpiewającymi na zmianę. Ta praktyka, stosowana także w kilku innych klasztorach w Europie, powstała we wspólnotach wschodnich ok. V w. Na Zachodzie była praktykowana przez różne klasztory do VIII w., natomiast we Francji zachowała się jeszcze po roku 1000.
Po śmierci św. Amata Romaryk przejął kierownictwo klasztoru i sprawował je aż do śmierci, którą tradycja umieszcza 8 grudnia 653r. W okolicach klasztoru o świętości opata poświadczają późniejsze obrzędy ku jego czci, odprawiane przez kolejne wieki, co w tamtych czasach oznaczało kult publiczny. Pierwszym z tych obrzędów było przeniesienie zwłok Romaryka z Góry Habend (która otrzymała nazwę Mons Romericus) do klasztoru zbudowanego na równinie. Drugim, odprawionym 11 listopada 1049r z polecenia papieża Leona IX, było „wyniesienie” (elevatio) jego szczątków: w tamtych czasach był to jeden z najbardziej uroczystych aktów kultu publicznego. Ostatecznie uroczystej translacji jego relikwii dokonał papież Leon IX w 1051 roku (odpowiednik dzisiejszej kanonizacji).
Również miasto, które powstało z czasem obok klasztoru przyjęło nazwę od imienia Romaryka – i po dziś dzień ma tę samą francuską nazwę – Remiremont.
Imię = wybitny pan, słynny władca (niem.)
Źródła:
[1] http://www.wikalim.republika.pl
[2] „Wielka encyklopedia świętych – Święci na każdy dzień”, tom X
[3] Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej, tom I rok 2012
[4] „Księga partonów” Iwona Dojka i Marek Latasiewicz, Kraków 2009
Foto: Teylers Museum: Heilige Romaricus („Heiligenkalender”), Jacques Callot, 1630
Leave a Reply