Szyć każdy może?

Gdy zapisywałam się na kurs szycia, myślałam, że takie szycie na zamówienie, czy na specjalne życzenie moich córeczek – będzie wyjątkiem.

Nic bardziej mylnego. Pierwsze poważne przyszło od księdza Bartosza, który czytając mojego bloga (pozdrawiam) zapytał mnie kiedyś po Mszy Świętej: pani Joanno, proszę się zastanowić, może uszyłaby pani komże dla naszych ministrantów?

Byłam zaskoczona tak odważną propozycją dla raczkującej krawcowej. Poprosiłam o czas do namysłu. Doświadczenie mam niewielkie, a umiejętności świeżutkie, jak bułeczki tylko co wyjęte z piekarnika. Przy następnym spotkaniu, zgodziłam się. Mama ministranta Józefa, gdy tylko dowiedziała się o całej sprawie, ucieszyła się bardzo. Przysyłała linki z koronkami do wybrania, pojechała ze mną do sklepu i wybrałyśmy materiał. Nie pozostało mi nic innego, jak wziąć się do pracy. I uszyć.

I tu nastąpiły trudności. Nigdzie nie znalazłam wykroju komży. A o komży rzymskiej to mogłam zapomnieć. Ale, jak to mówi polskie porzekadło: potrzeba matką wynalazku. Z komży Józefa zrobiłam sobie wykrój, zmierzyłam chłopców. Komże miały być dwie. Dla mojego syna i właśnie dla Józia.

Żeby  przekonać się czy to, co zaprojektowałam (szumnie brzmi) wyjdzie dobrze i da się uszyć, zrobiłam sobie prototyp z prześcieradła.

Jeśli mam iść na ślub, to jak każda kobieta nie mam, co na siebie włożyć. Materiał został więc zakupiony i sukienka się uszyła. Jak dziewczynki zobaczyły, że mama ciągle coś szyje, poprosiły o nowe spódniczki. Wyszły takie folkowe z dodatkowymi chustami pod szyję z resztek materiału. I tak toczy się moje szyciowe życie. Kolejne wyzwania czekają.