Zaczyna się od małej rzeczy. To może być coś bez znaczenia, jakiś gest, słowo, spojrzenie. Albo kiepska pogoda. Albo autobus, który się spóźnia akurat teraz, kiedy tak bardzo trzeba być punktualnie, bo w końcu może by się udało coś, z czymś, z kimś, jakoś. Ale nie, jakby się sprzysięgło wszystko przeciw i jakby się było samemu po tej stronie barykady.
Odpuścić. Dać sobie spokój. Nie wychodzić z domu. Byle jak jeść, byle co oglądać. Lampka wina wieczorem do serialu. Kieliszek wódki rano na lepszy nastrój.
Wystarczy iskra.
Znamy takich? Co to cały dzień przechodzą w dresach i kapciach po domu, nie wychodząc z mieszkania nawet po zakupy? Nie, bo nie mogą. Nie chce im się. Po prostu. Pewnie, że znamy.
Długo pozornie nie dzieje się nic. Każdy dzień taki sam. Jest cicho, spokojnie, pogodnie, błogo. I pewnego dnia – to się kończy. Jest bunt, jest gniew, tupanie nogą, głośne wyrzuty, że czemu, za co, dlaczego ja…
Winę zawsze ponosi ktoś inny. A w zasadzie – Ktoś. Skoro taki wszechmogący i wie o wszystkim, to czemu nic z tym nie zrobił? Czemu pozwolił, żeby tak się stało? I – czemu nie reaguje?
„Udowodnij, że ci na mnie zależy”.
Serce człowieka jest nieodgadnione. Buntuje się, obraża i zacina w sobie; nie słucha żadnych argumentów, bo woli trwać w tym, co sobie samo zbudowało i ani mu się śni pokazać, że może się myliło.
A jak było ze św. Pawłem? Jako Szaweł dyszał zemstą i rządzą zabijania, jako Paweł – napisał najpiękniejszy hymn o największej z cnót. Czyli – można.
Naprawdę – wystarczy iskra. Minimum. Jakieś małe coś, co się zajmie od tej iskry i zapłonie, i ogrzeje, i rozpali…
Tylko – czemu nam się tak nie chce uczyć…
fot. pixabay
Leave a Reply