Kościół to nie tylko hierarchia, nie tylko księża, ale w takiej samej mierze świeccy. Odpowiedzialność za życie Ewangelią niesiemy wszyscy w równym stopniu. Wszyscy ochrzczeni jesteśmy powołani do życia według ewangelicznych wskazań. Synod podkreśla takie znaczenie i daje świeckim poczucie ważnej roli do spełnienia w Kościele. Wydaje się, że w związku ze spadkiem liczby powołań do kapłaństwa podkreślanie i odczytanie na nowo roli świeckich jest szczególnie ważne.
Mamy wypełniać swoją rolę w tym miejscu, w którym żyjemy. Przypominają mi się słowa mojego męża, Janusza, który był w czasach komunizmu opozycjonistą, od 1977 roku redaktorem naczelnym niezależnego pisma młodych katolików „Spotkania”. Mówił o sobie i swoim środowisku walczącym o wolne słowo w ówczesnej Polsce „jesteśmy twarzą Kościoła”. Myślę, że Kościół ma wiele „twarzy”. Ostatnio przeżywaliśmy beatyfikację rodziny Ulmów, niezwykłych ludzi, którzy pokazali piękną twarz Kościoła. Od dawna będąc związana ze środowiskiem Związku Dużych Rodzin „Trzy Plus” spotykam wielu ludzi, których życie rodzinne, życie zawodowe jest świadectwem żywej inspiracji Ewangelią.
Jezus mówi o miłości nawet do nieprzyjaciół. W myśl tego wskazania Kościół powinien otwierać się na wszystkich ludzi, zwracać się nie tylko do podobnie myślących i przychylnych. Także do ludzi spoza kościelnych kręgów. To wcale nie oznacza, że ma akceptować i popierać wszystkie poglądy i postawy. Kościół ma swoją wielowiekową tożsamość, swoje głębokie korzenie rozumienia prawdy o człowieku i przekonanie, że ta Prawda w ostatecznym rozrachunku przynosi człowiekowi szczęście.
Leave a Reply