Śpiewałem i ja, zawodziłem i beczałem, bo nie jestem Zbigniewem Wodeckim, więc pszczoły nie były zachwycone. Ale śpiewałem ambitnie: jak majówka, to majówka! Wszak taki jest cel naszego pobytu na tym świecie: śpiewać Bogu.
Na Kaplicznej Górze, w Krajnie, rzut kamieniem od Świętego Krzyża, w samym sercu Gór Świętokrzyskich, śpiewaliśmy majówkę. Ściśle mówiąc: Cztery Panie. A jeszcze ściślej: Cztery Panie Śpiewające Majówkę oraz my, dzielny oddział pszczelarzy. Pszczoły śpiewać nie chciały, ale asystowały słodko i łagodnie. Śpiewałem i ja, zawodziłem i beczałem, bo nie jestem Zbigniewem Wodeckim, więc pszczoły nie były zachwycone. Ale śpiewałem ambitnie: jak majówka, to majówka! Wśród pieśni do Matki Bożej, z obowiązkowym apelem jasnogórskim na koniec, pojawiła się poruszająca piosenka wieczorna.
Dobranoc Maryjo, ja już idę spać,
Bo jutro do drogi muszę rano wstać.
Cichutko, spokojnie, prześpię całą noc
Po dniu udręczenia, Maryjo dobranoc!
Po dniu udręczenia… cóż to za udręka? To zmęczenie po trudzie, który podjąłem – bo nie chciałem być leniem i tchórzem. To udręka po niepokoju, z jakim patrzę na moje życie. Co będzie jutro? Co z tymi, których kocham? Co z moją duszą?
Ach ratuj, Matko, grzeszną duszę mą – opiekuj się mną…
Matka miłosierdzia. Ta z Jasnej Góry, z Ostrej Bramy i z Kaplicznej Góry. W kwiatach, pszczołach i gwiazdach. W sercu człowieka, który śpiewa. Niechaj się wstawia za nami!
Wszak taki jest cel naszego pobytu na tym świecie: śpiewać Bogu.
Foto: pixabay.com
Leave a Reply