Pokolenie elektroniczne

– Proszę pani, ja jestem już w sześciolatkach – mówi do mnie dziewczynka na placu przedszkolnym.

– Tak? I jak ci się podoba? – pytam.

– Jest super. Bo wie pani, do pięciolatków to nie lubiłam chodzić. Ale w sześciolatkach mamy książeczki i będziemy się uczyć czytać i pisać – odpowiada rezolutnie dziewczynka.

– Pewnie już nie możesz się doczekać, gdy za rok pójdziesz do szkoły – kontynuuję rozmowę.

– Nie bardzo, ale najważniejsze jest to, że będę umiała czytać i pisać – mówi dziewczynka.

– To ważna umiejętność – mówię.

– Tak, dla mnie ważna, bo wreszcie będę mogła pisać na moim telefonie – tłumaczy mi sześciolatka.

– To ty masz swój telefon? – pytam zaskoczona – a po co ci on?

– Bo wie pani, tam są gry i takie śmieszne rzeczy. W internecie są „jaja” – wyjaśnia i biegnie na huśtawkę.

Taką rozmowę miałam wczoraj na placu zabaw przed przedszkolem. W tym roku nasza najmłodsza córeczka zaczęła swoją edukację przedszkolną. Ową dziewczynkę z mojej powyższej rozmowy pamiętam jeszcze z grupy trzylatków, gdy z płaczem zostawała w przedszkolu przyprowadzana przez mamę. Teraz wyrosła i stała się bardzo rozmowna. Jest otwarta i dzieli się swoimi przemyśleniami.

Potem w domu długo zastanawiałam się nad tym, co usłyszałam.

Po pierwsze – po co sześcioletniemu dziecku telefon.

Po drugie – do kogo ono dzwoni.

Po trzecie – skoro zagląda do internetu, to po co tak małemu dziecku dostęp do sieci.

Po czwarte – przecież tak małe dziecko nie jest w stanie ocenić czy dana wiadomość jest przeznaczona dla niego lub nie.

Po piąte – co to są te „jaja”.

Prawdopodobnie chodzi o jakieś zabawne filmiki.

Jak to wszystko pogodzić z potrzebną w przedszkolu, a potem szkole uwagą, skupieniem, nie rozpraszaniem się na lekcjach.

Dlaczego dzieci dostają takie narzędzie do ręki? Zwykły telefon nie budziłby w niej takiego zainteresowania. Bo do kogo może zadzwonić? Do babci? Dziadka? Rodziców? Ale telefon z dostępem do internetu do dopiero zabawka!

 Po południu wrócił ze szkoły nasz drugi syn, uczeń piątej klasy. Opowiada wrażenia z pierwszego dnia w klasie.

– A wiesz, że A. został youtuberem? – mówi.

– A wiesz co to znaczy? -pytam.

– Tak, robi filmiki i wrzuca do sieci. Upublicznia je – wyjaśnia mój jedenastolatek.

– I po co to robi – dociekam.

– Chce być popularny.

Rośnie nam pokolenie, którego nie jesteśmy w stanie zrozumieć. Oni myślą obrazami. Ważne żeby zaistnieć. Ważne są  „lajki”. Pewnie ciężko będą znosić krytykę. Pokolenie elektroniczne, które żyje w wirtualnym świecie.