Wiersze na Wielki Wtorek

pośrodku rzeki

„O kamieniach, któż by chciał mówić?”
(Antoine de Saint-Exupery, Twierdza, XV.)

noc wreszcie pojęła
że przychodzi nowe
pośrodku rzeki stać
w kamień owinąć marzenia

stwardniał czas pod
paznokciem zwyczajnie
plecy widać z oddali

oderwano bryłę nie z muślinu
od góry aksamitnych mchów

Nazarejczyk i ja – kamienie dwa

 

dalej

zdradzeni mówią:
nie istniejemy
przeciekamy przez palce zimy
wiosenna zieleń podupadła na zdrowiu
zupełnie inaczej pachną tulipany
kto by pomyślał że kiedyś
oddano by za nie dom i majątek

właśnie
kto by pomyślał kiedyś

nikt już nie miesza łyżeczką herbaty
bo i po co słodzić?

 

Foto: pixabay