Drobna – Nikła – Blada

Błogosławiona Natalia Tułasiewicz (1906-1945) pragnęła być świętą, nowoczesną świętą, teocentryczną humanistką. Ta polonistka, nauczycielka, poetka, zakochana w kinie, teatrze i książkach, przeszła przez życie z zachwytem nad pięknem dzieła stworzenia, z radością  powtarzając, że tylko świętość jest najpełniejszą miłością. Dwadzieścia lat temu, 13 czerwca 1999 roku, została beatyfikowana przez Jana Pawła II w gronie 108 Męczenników II wojny światowej. Oddała swoje życie z miłości do Boga i Ojczyzny w Wielki Piątek, 30 marca 1945 roku, w obozie koncentracyjnym w Ravensbrűck.

Satyra na ukochanego i… siebie

Gdybym była gwiazdą filmową,

Mógłbyś być o mnie zazdrosny

I miałbyś słuszne powody

Do niepokojów miłosnych.

Ale, jak na złość, jestem drobna, nikła, blada,

Z tych, o których się mówi,

Że muszą wejść trzykrotnie, nim się je zauważy.

A do tego jeszcze szkoda rozpowiadać

O szczegółach twarzy!

A ty szalejesz, więcej – wściekasz się z zazdrości!

Wprawdzie Don Kichot, rycerz nieco ciężki w myśleniu,

Rzucał się na wiatraki,

Ale ty, racjonalista,

Pozwoliłeś, by cię wzięły na arkan

Chorej wyobraźni majaki?

Tyle impetu i na próżno:

Bo nie mogę i nie chcę zrozumieć,

Że nawet histeryczna zazdrość może schlebiać podobno.

Cóż za bajeczny temat do komedii:

Tym razem „Zazdrosny z urojenia”?

O miłość rodzinną, przyjaźń koleżeńską,

O życzliwość, o radość, o przyjemność i pracę,

O wczoraj, dzisiaj i jutro,

O cień cienia!

Do pioruna otrzeźwiej,

Bo cierpliwość już we mnie osłabła!

Ostrzegam cię póki pora:

– Nie budź mojego diabła!

[16 VIII 1941]