Początki swojej edukacji Władysław Zaleski odebrał w domu rodzinnym, zaś szkołę średnią ukończył w Kownie. Wraz z rodzicami, jako kilkuletnie jeszcze dziecko, odbył szereg podróży do Berlina, Ems i Paryża, później podróżował już sam, docierając w swoich wędrówkach nawet do Egiptu. Decyzję o wstąpieniu do Seminarium podjął dość późno, bo dopiero w wieku lat 27, co było dużą niespodzianką również dla jego bliskich.
W 1880 wstąpił do Warszawskiego Seminarium Duchownego, skąd w 1881 wyjechał na dalsze studia do Rzymu. W Wiecznym Mieście spotkał dwóch wybitnych polskich kardynałów – kard. Mieczysława Ledóchowskiego i kard. Włodzimierza Czackiego. Ten ostatni, sam będąc w przeszłości w służbie dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej, pełniąc między innymi funkcję Nuncjusza Apostolskiego w Paryżu, skierował młodego Władysława do Pontificia Accademia dei Nobili Ecclesiastici, popularnie zwanej Papieską Akademią Dyplomatyczną, która przygotowywała papieskich dyplomatów.
Studia teologiczne kontynuował w Collegium Romanum Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego, które uwieńczył doktoratem z teologii. W tym czasie, jednym z jego kolegów był ks. Giacomo della Chiesa, późniejszy papież Benedykt XV. Po przyjęciu święceń w 1885 i ukończeniu Akademii Dyplomatycznej w tymże samym roku, został wysłany z misją dyplomatyczną do Hiszpanii, a rok później po raz pierwszy odwiedził Indie, towarzysząc tytularnemu arcybiskupowi , delegatowi apostolskiemu w Indiach.
Podczas tej podróży był naocznym świadkiem ustanowienia hierarchii kościelnej w tym kraju. Wziął także udział w pierwszych synodach w Kolombo na Cejlonie (obecnie Sri Lanka) oraz w Indiach, w Bangalore i Allahabadzie. W 1887 papież Leon XIII mianował go swoim prałatem oraz osobistym przedstawicielem na jubileuszu 50-lecia panowania królowej brytyjskiej Wiktorii. Następnie ks. prałat Zaleski pracował jako konsultor spraw wschodnich w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary (Propaganda Fide).
W 1890 papież Leon XIII wysłał go do Indii w charakterze nadzwyczajnego delegata Stolicy Apostolskiej, gdzie w marcu 1892 zastąpił arcybiskupa Aiuti, dotychczasowego delegata apostolskiego. 15 lutego 1892 Ojciec Święty mianował ks. prałata Zaleskiego Delegatem Apostolskim Indii Wschodnich i arcybiskupem tytularnym Teb w Achai. Tę stolicę arcybiskupią zajmował wcześniej kard. Ledóchowski, który został prefektem Kongregacji Rozkrzewiania Wiary. W kompetencji tejże dykasterii znajdowały się Indie Wschodnie.
Sakrę biskupią otrzymał 15 maja 1892 roku w Kalkucie. Obszar, który podlegał jego jurysdykcji, sięgał od Afganistanu i Himalajów na północy, po Cejlon i sąsiednie wyspy Oceanu Indyjskiego na południu. Za swoją rezydencję wybrał miasto Kandy na Cejlonie, gdzie wybudował Seminarium Generalne, które miało przygotowywać rodzimy kler dla podlegających mu terenów. Z Seminarium wyszło 51 biskupów i 3 kardynałów. W tym miejscu ustanowił także swoją siedzibę. O Seminarium, które otaczał szczególną troską, tak napisał w swoim pamiętniku
Dotychczas tylko w Archidiecezji Goańskiej i na Wybrzeżu Malabarskim było duchowieństwo indyjskie. W Goa o rodzime duchowieństwo troszczył się św. Franciszek Ksawery, a seminarium werapolitańskie około 1750 r. erygował bp Franciszek [Florencjusz] Szostak, urodzony w Lidzie na Litwie […] A teraz mnie Namiestnik Chrystusowy polecił kler ten rozciągnąć na cały obszar Indii. Dziwne to zrządzenie Opatrzności Bożej, że po św. Franciszku Ksawerym, który dzieła tego położył fundamenta, dwom Polakom poruczone zostało utworzyć w Indiach, dotąd obsługiwanych przez obcych misjonarzy, własny katolicki kler narodowy („Pamiętniki”, t. 2, s. 378).
Leave a Reply