Przyjmijmy z pokorą, że wiara dziecka jest większa od naszej.
AUTYZM. Można powiedzieć, że słowo to stało się dziś modne. Niektórych drażni, bo przecież „ludzie wymyślają, kiedyś czegoś takiego nie było”, a jak jakieś dziecko krzyczy w sklepie czy na placu zabaw, to na pewno jest wina rodziców, „bo źle wychowali”.
Autyzm to całościowe zaburzenie rozwoju, wypadkowa problemów w rozwoju społecznym, w komunikacji, a także w zachowaniu. Tak mówią opracowania naukowe. Pokutuje wciąż stereotyp, że zawsze są to dzieci, z którymi trudno nawiązać jakikolwiek kontakt, zamknięte „za szkłem” autyzmu, nienawiązujące relacji… Praca z tą grupą wychowanków przekonuje mnie, że w ich przypadku nie ma pojęć „zawsze”, „nigdy”, „wszyscy”, bo każde z tych dzieci jest inne i przychodzi do nas ze swoją własną historią.
Mój obecny wychowanek niedługo skończy 6 lat. Nie mówi. Boi się? Nie potrafi? A może tak bardzo przyzwyczaił się już do własnego milczenia, że trudno mu uwierzyć, że mogłoby być inaczej. Od dwóch miesięcy komunikuje się za pomocą pisma – wyrazy składa z drewnianych klocków z literami – i od tamtej pory codziennie zadziwia mnie swoją wiedzą, trafnością sądów oraz świadomością własnych słabości i ograniczeń.
Na początku Adwentu pokazałam mu obrazek Jezusa Miłosiernego, zapytałam, czy wie, kto to jest. Napisał:
– CHYBA JEZUS. MODLĘ SIĘ TROCHĘ DO NIEGO. ORĘDUJ DO NIEGO ZA MNĄ.
– Dobrze, będę się za Ciebie modlić. – odpowiedziałam – A o co Ty się modlisz?
– MODLĘ SIĘ O TO, ŻEBYM MÓWIŁ.
– Skąd wiesz, że Pan Jezus może Ci pomóc?
– BO ON MOŻE WSZYSTKO, PRAWDA?
Można próbować to sobie tłumaczyć, że gdzieś usłyszał, zapamiętał, teraz tylko powtórzył… A jednak następnego dnia sam napisał „WRÓĆMY DO TEMATU O JEZUSIE, BO TO BARDZIEJ INTERESUJĄCE”, dopytywał też, czy to prawda, że On może wszystko i czy ja w to wierzę.
Wierzę.
A my nie tłumaczmy wiary dziecka, tym, że „usłyszało i powtórzyło”. Nie racjonalizujmy, ale przyjmijmy z pokorą, że wiara dziecka jest większa od naszej.
Foto: Autorka
Leave a Reply