Myśl niewyrachowana, na dzisiaj: Na swoją wartość się nie zapracowuje, nie ma takiej potrzeby.
Wartość się po prostu ma. Z nią się rodzimy. Jesteśmy wartościowi. Nie trzeba siebie dowartościowywać, ponieważ do wartości, którą się ma, nie można nic dodać, ani nic ująć. Nie zależy od tego, co robię, albo czego nie robię. Nie zależy od mojej pozycji ani wykształcenia, ani statusu majątkowego, ani umiejętności błyszczenia w towarzystwie.
„Doświadczenie wartości, wyciszając człowieka, nie żąda od niego czynu. Mówi >>Nie musisz od razu działać<<(…) Jesteś wartościowy także wtedy, gdy nie działasz. >>Usiądź nad stawem, oprzyj głowę na drzewie, usiądź przed tym małym schroniskiem(…)Usiądź w słońcu, zostań tutaj. Nie musisz działać. Jesteś wartościowy, gdy działasz, ale też jesteś wartościowy, gdy nie działasz<<(…) Jeżeli nie czuję się wartościowy, gdy nie działam, nie będę wartościowo działać” (Ks. Grzywocz).
Tylko w ciszy, w bezczynności mogę odnaleźć swoją wartość. Ona wypływa ze źródła, które bije we mnie, ale swój początek ma w Tym, z którego wszystko się wzięło – byty widzialne i niewidzialne. Jestem Jego obrazem, dlatego moja wartość jest nienegocjowalna.
A co z leniwym ?