Podróże i zwiedzanie

Święty Kuriakose Eliasz Chavara

Podczas mojej wędrówki po Kerala udałem się z pielgrzymką do parafii św. Filomeny w Koonammavu, niedaleko miasta Koczin. Znajduje się tam sanktuarium św. Kuriakose Chawara, który pracował w tej parafii w latach 1864-1871. Ks. Mateusz, który był moim przewodnikiem, zawiózł mnie do tego sanktuarium późnym wieczorem. Kościół, w którym znajduje się kopia grobu świętego, musiał być rozbudowany ze względu na zwiększającą się liczbę pielgrzymów. Chociaż było późno, to jeszcze grupki pielgrzymów trwały na modlitwie w różnych miejscach rozległego, świętego miejsca. Na placu przy samym kościele znajduje się duża figura świętego, przed którą wierni palą świece. Dalej, obok przylegającego budynku klasztornego, różne sceny z życia świętego przedstawione w formach figur. Trochę zaskakuje ich artystyczna forma, ale nikt nie odmówi im dużego ładunku realizmu. Odtworzona został również komnata, w której umierał święty. W nowoczesnym, nowym kościele wybudowano symboliczny grób świętego.

Obok ołtarza, jak prawie w każdym kościele w Indiach, obraz Bożego Miłosierdzia. Z tyłu kościoła, w budynku dawnego klasztoru, w małej sali zobaczyłem grupkę intensywnie modlących się mężczyzn. Ks. Mateusz wyjaśnił mi, że to spotkanie grupy Odnowy w Duchu Świętym. Św. Kuriakose został ogłoszony świętym przez Ojca Świętego Franciszka, 23 listopada 2014 r., w Rzymie. Natomiast błogosławionym ogłosił go nasz święty rodak, Jan Paweł II, 8 lutego 1986 r., w Kottayam, podczas swojej pierwszej pielgrzymki do Indii. Św. Kuriakose urodził się 10 lutego 1805 r. w Kainakary, w Kerala. Jego rodzicami byli Kuriakose i Mariam. Szczególny wpływ na formowanie się jego duchowości miała pobożność matki. To ona zaszczepiła mu szczególną pobożność do Świętej Rodziny. W jednym ze swoich listów tak pisał o rodzinie: Dobra, chrześcijańska rodzina jest obrazem nieba, gdzie osoby żyją razem, poprzez więzy krwi i uczucia, należycie szanując i będąc posłusznym swoim rodzicom, i krocząc w pokoju przed Panem i ludem, zapewniając im zbawienie, według ich stanu życia.

Po ukończeniu wiejskiej szkoły podstawowej Kuriakose wstąpił do seminarium w Pallipuram, w 1818 r. Święcenia kapłańskie przyjął 29 listopada 1829 r. Dwa lata później, we współpracy z dwoma innymi kapłanami, ks. Palackal Thoma Malpan i ks. Porukara Thoma Kathanar, założył pierwsze, rodzime, męskie zgromadzenie zakonne, które przyjęło nazwę Karmelici Maryi Niepokalanej. Jak sama nazwa wskazuje, indyjscy zakonnicy wzorowali się na karmelitańskiej pobożności. W 1855 r. Kuriakose, wraz z pierwszymi zakonnikami, złożył pierwszą profesję zakonną, przybierając imię Kuriakose Eliasz od Świętej Rodziny.

Nowe zgromadzenie przyczyniło się do odnowienia duchowego Kościoła syro-malabarskiego, do którego należał święty. W swojej działalności św. Kuriakose położył szczególny nacisk na formację kandydatów do kapłaństwa oraz samego duchowieństwa, wprowadzając zwyczaj regularnych rekolekcji. Jego autorytet był tak wielki, że w 1861 r. został mianowany wikariuszem generalnym. Dzięki jego wyjątkowej pozycji udało mu się przeprowadzić reformę liturgiczną w Kościele syro-malabarskim i zapobiec schizmie, która groziła temu Kościołowi. W 1866 r. Kuriakose, przy pomocy O. Leopolda Boccaro OCD, założył pierwsze, rodzime, żeńskie zgromadzenie, Matki z Karmelu. W historii stanu Kerala Kuriakose zasłynął również jako działacz społeczny, zajmując się najbiedniejszymi warstwami ówczesnego społeczeństwa poprzez działalność charytatywną oraz przede wszystkim przez edukację. W 1846 r. założył pierwszą drukarnię w języku malajalam, w Mannanam, za patrona której obrał św. Józefa. Kuriakose zaczął wydawać też pierwsze czasopismo w malajam, pt. Nasrani Deepika. W tym samym roku powstała też szkoła w Mannanam. Św. Kuriakose Eliasz był pierwszym, który w szkołach wprowadził posiłki południowe dla dzieci. Wkrótce zostało to wprowadzone w całym królestwie Trawankore, a potem w całych Indiach. Podczas pełnienia przez Kuriakose funkcji wikariusza generalnego dla katolików syro-malabarskich w Wikariacie Apostolskim Verapoly, ks. bp Bernardine Baccinelli wprowadził obowiązek, aby przy każdym kościele katolickim powstała darmowa szkoła. Kuriakose odegrał szczególną rolę w przygotowaniu zarządzenia i wprowadzenia go w życie.

Wielką wagę przywiązywał św. Kuriakose do wykształcenia: Jak więc bez oczu nie można widzieć materialnych rzeczy tego świata, tak również bez wiedzy jest czymś niemożliwym dla nas widzieć lub zrozumieć rzeczywistość tego świata i wieczności, w której zamieszkuje Bóg. Tak jak tych, którzy nie mają oczu nazywamy “ślepymi”, tak też ci, którzy nie pobierali nauk są nazywani “intelektualnie ślepymi”. Stąd się bierze odpowiedzialność księży, aby nauczać wiernych, a rodziców, aby nauczać swoje dzieci.

Może warto dodać, że stan Kerala odróżnia się od innych stanów Indii tym, że chrześcijanie stanowią tutaj znaczny odsetek ogółu mieszkańców. Stan ten charakteryzuje się również tym, że posiada bardzo dobrze rozwinięte szkolnictwo, gdzie analfabetyzm praktycznie już od bardzo dawna nie istnieje.

Święty Kuriakose zasłynął także jako autor wielu dzieł ascetycznych, z których najpopularniejszym jest poradnik dla rodzin, pt. Testament umiłowanego Ojca, cieszący się wielką poczytnością aż do dziś. Był człowiekiem głębokiej modlitwy i człowiekiem wielkiego miłosierdzia. Jego łączność z Bogiem była odczuwalna również i dla innych. Dlatego już za życia Kuriakose  Eliasz uważny był za męża Bożego. Po krótkiej, ale bolesnej chorobie zmarł 3 stycznia 1871 r. Jego doczesne szczątki spoczywają w kościele św. Józefa w Mannanam.

Święci są dowodem, że postępowanie według Ewangelii jest możliwe, że Ewangelia naprawdę działa w życiu ludzkim. Nie jest tylko wzniosłym, nieosiągalnym ideałem, ale jest czymś konkretnym. Dlatego święci są tak ważni w życiu jednostek i narodów, są dla nas patronami i orędownikami. Jednocześnie święci stanowią przykład do naśladowania, jak w swoim życiu zrealizować Bożą wolę.

O autorze

ks.abp Henryk M. Jagodziński

ur. w 1969 r. w Małogoszczu. Ukończył WSD w Kielcach i otrzymał święcenia kapłańskie. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie. W 1999 rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej, którą ukończył w 2001. W tymże roku rozpoczął służbę w dyplomacji watykańskiej pracując kolejno jako sekretarz nuncjatur: na Białorusi (2001-2005) i w Chorwacji (2005-2008). W 2008 rozpoczął pracę w Sekcji ds. Relacji z Państwami w Sekretariacie Stanu Stolicy Apostolskiej. W latach 2015-2018 Radca Nuncjatury Apostolskiej w Indiach, a w latach 2018-2020 w Nuncjaturze w Bośni i Hercegowinie. 3 maja 2020 Ojciec Święty Franciszek ogłosił jego nominację na Nuncjusza Apostolskiego w Ghanie i Arcybiskupa tytularnego Limosano.

Leave a Reply

%d bloggers like this: